Geen woorden, maar daden

Op papier lijkt de Nederlandse asielprocedure vrij helder. Eenmaal hier aangekomen meldt de asielzoeker zich bij de centrale ontvangstlocatie in het Groningse Ter Apel. Vanaf dat moment begint ook de asielprocedure. De immigratie- en naturalisatiedienst (IND) beslist of de asielzoeker in kwestie wel of geen recht heeft op een verblijfsvergunning. Als de asielzoeker niet in aanmerking komt voor een verblijfsvergunning, dan kan hij of zij naar de rechter stappen. De rechter beoordeelt vervolgens of het asielverzoek zorgvuldig behandelt is, of de beslissing voldoet aan de wet- of regelgeving en of de beslissing ook voldoet aan de internationale verdragen? Als de asielzoeker ook niet eens is met de uitspraak van de rechter, dan kan hij alsnog naar de Raad van State stappen. De Raad van State beoordeelt vervolgens het oordeel van zowel de asielzoeker als die van de IND. Als laatste mogelijkheid kan er eventueel protest aangetekend worden bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Na al deze stappen kan het uiteindelijke oordeel zijn: "u krijgt geen verblijfsvergunning, u moet terug naar uw eigen land". Vanaf dat moment bevindt hij of zij zich illegaal in het land. Zij worden dan opgevangen in verschillende centra's  om vervolgens uitgezet te kunnen worden. Zij zijn vervolgens verantwoordelijk voor hun terugkeer, daarbij kunnen zij wel op ondersteuning rekenen van de Internationale Organisatie voor Migratie. Daarnaast heeft het vorige kabinet Rutte besloten dat de uitgeprocedeerde asielzoekers recht hebben op een geldbedrag, zodat zij in hun eigen land weer een nieuw bestaan kunnen opbouwen. Vaak gaat het om duizenden euro's per gezin. Als het uur U eenmaal genaderd is, dan worden de uitgeprocedeerden het land uitgezet via speciale chartervluchten met hulp van de vreemdelingenpolitie en van de Koninklijke Marechaussee. Tot zover een schematisch overzicht van de Nederlandse asielprocedure. (Bron: http://www.vluchtelingenwerk.nl/asiel)

Helaas laat de praktijk een andere werkelijkheid zien. Al sinds jaar en dag kampt Nederland met een illegalenprobleem. Al in 1974 schreef Willem Drees (zowel junior als "Vadertje Drees") al diverse kritische essays over het illegalen- en immigratievraagstuk, dat vervolgens geplaatst werd in de DS'70 brochure: "Nederland mag geen immigratieland worden". Ook in die tijd was illegaliteit al een probleem. In 1975 besloot men om aan 15.000 illegalen een verblijfsvergunning te verstrekken. Na Drees waagde ook Hans Janmaat om zich uit te laten over dit onderwerp. Echter zonder succes aangezien dit een onderwerp was, wat in de media en in de politiek "niet over gepraat kon en mocht worden". VVD-leider Frits Bolkestein slaagde er wel in om op intellectuele wijze het illegalenvraagstuk op de agenda te krijgen. Na het Fortuyn-revolte kreeg ons land voor het eerst een minister voor vreemdelingenzaken. In het kabinet Balkenende II en III voerde minister Verdonk deze post met verve uit. Het Kabinet Balkenende IV kondigde in 2007 een Generaal Pardon af, dankzij een draai van het CDA, voor 27.000 uitgeprocedeerden. Tegelijkertijd beloofde deze regering plechtig dat iedere illegaal nu ook daadwerkelijk zou worden uitgezet. Achteraf gezien was dit een valse belofte, want ook dit Kabinet stuitte op veel onwil, onvermogen en onmacht uit zowel binnen- als buitenland om illegalen definitief het land uit te zetten. Zoals gezegd verdwijnen de meeste illegalen in ons land en zijn zij voor iedereen onmisbaar. Daarnaast wordt er veel gebruik gemaakt van de beroepsmogelijkheid, zodat zij hun verblijf kunnen rekken. Zij worden vaak bijgestaan door linkse activisten en door asieladvocaten. Het zijn juist deze mensen die de illegalen valse hoop bieden op een onbepaald verblijf in Nederland. Het is dan ook geheel logisch dat zij ook iedere strohalm willen grijpen door continu gebruik te maken van alle rechterlijke stappen die beschikbaar zijn. De realiteit laat daarom zien dat de meeste illegalen soms al drie jaar op een rij uitgeprocedeerd zijn. Daarnaast kan de Raad van State zomaar bepalen dat bijvoorbeeld een land zoals Ethiopië onveilig is geworden en dat daarmee het ook gelijk verboden is om de illegalen naar dat land van herkomst te sturen. Daarnaast is opvang aan illegalen tegenwoordig legaal, dit betekent dat illegalen een "veilig thuis" kunnen krijgen. Sinds enkele maanden worden bijvoorbeeld enkele illegalen opgevangen in een gekraakte kerk te Amsterdam. Verder kan het uitzetten ook belemmerd worden doordat het land van herkomst de illegaal in kwestie niet wil opvangen. Daarnaast zijn er ook lokale overheden die het illegalenprobleem weigeren op te lossen. In december van vorig jaar gaf wethouder van Poelgeest (GroenLinks) in een interview met het dagblad Parool op 12 december 2012 aan, dat de politie niet zal jagen op illegalen. Daarnaast zegt hij: "dat gaan wij niet doen en ik zou dat ook heel slecht vinden". Tot slot werkt ook de EU niet echt mee. Onlangs heeft EU-commissaris Cecilia Malmstrom onlangs verklaart dat illegalen niet vastgezet mogen worden. Volgens haar is vastzetten van illegalen in strijd met de Europese regels. (Bron: Elsevier Europese Unie, 21 september 2011)

Het gedoogbeleid op zowel lokaal niveau als op Europees niveau laat zien, dat het illegalenvraagstuk blijft bestaan. Uit recente cijfers is gebleken dat er momenteel tussen de 75.000 en 185.000 illegalen in Nederland verblijven. In de meeste gevallen krijgen zij te maken met mensonterende situaties zoals huisjesmelkerij, uitbuiting en mensenhandel. Ook hebben zij geen kans op de arbeidsmarkt en in het onderwijs, want dat is namelijk strafbaar. Daarnaast geven wij met ons gedoogbeleid een verkeerd signaal af naar mensen, die ons land wel vrijwillig hebben verlaten. Denk bijvoorbeeld aan de affaire Gumus: de Turkse  familie die illegaal in Nederland verbleef en - na veel politieke bemoeienis - ook uiteindelijk terugkeerde naar hun land van herkomst. Gezien het bovenstaande is illegaliteit op alle terreinen geen oplossing. Het VVD-kamerlid Azmani pleit daarom ook voor strengere maatregelen om alsnog de illegaal in kwestie te dwingen om terug te gaan naar hun eigen land. "Niet willen" is geen optie meer. Mocht het land van herkomst  protesteren, dan wil de VVD met een voorstel komen om het land financieel te straffen. Deze straf moet ervoor zorgen dat het land deze mensen gaat opnemen. De VVD wil nu eindelijk ervoor zorgen dat het illegalenvraagstuk wordt opgelost. Het wordt tijd voor concrete daden, in plaats van valse woorden. Dit in het belang van zowel de samenleving, als die van de illegalen voor wie geen toekomst in Nederland is weggelegd.