De emotie regeert. Wanneer krijgt het verstand voorrang?

Mauro is de knuffelbeer van Nederland geworden. Mauro, geboren en getogen in Angola, die op zijn 10e naar Nederland is gekomen. Mauro heeft echter nooit de status vluchteling gekregen en daarom maakte PvdA'er Albayrak in 2007 - destijds Staatssecretaris van het 4e kabinet Balkenende - geen gebruik van haar discretionaire bevoegdheid om Mauro alsnog een verblijfsvergunning te geven. Mauro kon niet rechtmatig in Nederland verblijven en moest terug naar zijn geboorteland Angola. Einde verhaal.

Ondanks dat Mauro allang had moeten vertrekken, verblijft hij vier jaar na dato nog steeds in Nederland. In eerste instantie vinden het CDA en de VVD het prima dat Mauro alsnog mag blijven. De PVV houdt voet bij stuk: Mauro heeft zijn vertrekplicht genegeerd en moet vertrekken. Niet lang daarna deelt ook de VVD de mening van de PVV. Het CDA vond dat Mauro mocht blijven, maar wanneer Gerd Leers op 19 september beslist dat Mauro alsnog moet vertrekken, schaart ook Christen Democratische regeringspartij alsnog achter zijn (geplaagde) Minister. Ondanks de druk van de oppostiepartijen en van de media houdt Gerd Leers voet bij stuk. Volgens Minister Leers was vanaf de eerste aanvraag het uitgangspunt dat hij terug zou keren naar Angola. Een vertek van Mauro is aanstaande, maar dan gooien de CDA-dissidenten Koppejan en Ferrier roet in het eten. Volgens deze beruchte CDA-kamerleden is Mauro voldoende geintegreerd in de Nederlandse samenleving en het is daarom inhumaan om na een verblijf van 10 jaar deze 18-jarige jongen terug te sturen naar zijn geboorteland. Deze kamerleden steunen de oproep van de oppostiepartijen en met die steun zorgen zij ook voor een meerderheid. Tot zover de feiten rond de zaak Mauro.

Rond de feitelijke gang van zaken heeft de zaak Mauro veel los gemaakt in Nederland. De politiek, de media en diverse belangenorganisaties hebben zich in deze zaak gestort. Een stortvloed aan handtekeningenactie, oproepen via radio, televisie en twitter, smeekbedes van kinderen en ouders aan het adres van de PVV, VVD en CDA en smeekbeden van lokale raadsleden, wethouders en burgemeesters. Zelfs het jaarlijkse congres van het gespleten CDA stond in het teken van Mauro. Kortom, allerlei acties om Mauro te behouden voor ons land! Waarom? Mauro is zo lief, hij is jong, hij komt uit Limburg, hij praat Limburgs, eet Limburgse vlaai en hij is geboren in een zielig land. Daarnaast volgt hij een opleiding, heeft geen criminele activiteiten verricht en hij is een prima voetballer. Nederlandser kan niet en daarom moet hij blijven. Zoveel emoties voor 1 persoon. Het is ongekend en het is eerlijk gezegd zo ongekend, dat het eigenlijk ongepast is, vooral omdat de emotie gaat regeren. En waar de emotie regeert, daar wordt vaak over de rug van mensen een smerig politiek spelletje bedreven. Niet in het belang van de persoon in kwestie, maar puur voor eigen politiek gewin. De politici die eerst zwegen over de zaak Mauro, rijzen nu uit hun graf. Neem Hans Spekman, als een soort Jezus Christus oreert hij over Mauro, maar waar was Hans Spekman in 2007 toen Staatssecretaris Albayrak, Mauro verzocht om het land te verlaten. In de wandelgangen blafte Spekman wel luid, maar doorbijten deed hij niet. Omdat de PvdA toenterijd een regeringspartij was kon hij gewoon niet doorbijten. Nu wil hij met grof geweld doorbijten om de regering aan flarden te scheuren. Lekker gemakkelijk, want de PvdA is geen regeringspartij meer. Ongekend hypocriet. Een sterk staaltje emo-politiek ook en lekker voor de buhne. Helaas gaat emo-politiek altijd ten koste van de ratio, het trekt een deken van mist op en de realiteit wordt dikwijls uit het oog verloren. In dat opzicht verdwijnt de ratio over het asielbeleid.

Niet de knelpunten van het asielbeleid staan centraal, maar het individu. Deze verschuiving van aandacht is problematisch, want het lost de knelpunten van het asielbeleid niet op. Juist daarom moeten de knelpunten van het asielbeleid centraal staan tijdens het debat en niet het individu. De zaak Mauro - en al die andere gevallen - moeten in alle rust worden afgehandeld. Geen media en vooral geen hype rond de persoon in kwestie. De afhandeling dient deskundig te worden uitgevoerd. Daarnaast is een verkorte toetsingprocedure van groot belang. De asielzoeker in kwestie moet weten waar hij aan toe is. Dat is pas humaan beleid. Streng, maar rechtvaardig. Alleen op deze manier zegeviert de ratio en dus ook het verstand. Wanneer krijgt het verstand weer voorrang?