Stilte voor de storm met GHB als harddrug?

Tijdens het raadsdebat van 20 september heeft de VVD o.a. gesproken over de kadernota integraal genotsmiddelenbeleid. Naast een vreemde discussie over wel of geen biertje/wijntje na afloop van de raadsvergadering werd er gelukkig ook gedebatteerd over de inhoud van deze nota. Hulde trouwens aan deze nota. Deze bevat een integrale aanpak op het gebied van preventie, hulpverlening en repressie. Deze aanpak zal uitgevoerd worden door de gemeente, politie, welzijnsorganisaties, straathoekwerkers en talloze vrijwilligers. Zeer positief is natuurlijk de samenwerkingsacties tussen de omliggende gemeenten. De VVD Twenterand heeft al jaren er op aangedrongen om meer samen te gaan werken met de omliggende gemeenten. Wij zijn dan ook zeer verheugd, dat de samenwerkingsactie GRAAN in deze nota is opgenomen. Het enige puntje van kritiek is de afwezigheid van de andere verslavingsvormen in deze nota.

De VVD Twenterand vroeg zich af hoe het bijvoorbeeld gesteld is met de game- en gokverslaving binnen de gemeente Twenterand. De NOS publiceerde onlangs nog het rapport over game- en gokverslaving van onderzoeker Tony de Rooij, werkzaam aan de Erasmus Universiteit. Uit dit rapport blijkt dat Nederland ongeveer 12.000 gok- en gameverslaafden kent. Let wel, 12.000 geregistreerde verslaafden tussen de 13 en 16 jaar. Het gaat hier om één doelgroep, die gecategoriseerd is naar leeftijd. In feite spreek je hier dus over het topje van de ijsberg. Bij deze vorm van verslaving gaan gedragsproblemen en depressies hand in hand. De PvdA heeft onlangs hierover Kamervragen gesteld aan de Minister voor Volksgezondheid, Welzijn en Sport . Zowel Minister Schippers en Staatssecretaris Teeven spreken hier van een groot probleem. Hoe game- en gokverslaafd is de jeugd in de gemeente Twenterand? Deze vraag hebben wij voorgelegd aan verschillende organisaties die intensief met jongeren werken. Zij erkennen de problemen met gamen en gokken, maar zij beschikken echter niet over juiste en harde cijfers. Zij geven wel aan dat jongeren buitensporig veel gebruik maken van computers en gamespelletjes, en die hebben weer gevolgen voor het communicatieve vermogen van de jongeren. Daarnaast wordt ook aangegeven dat het fenomeen gameverslaving er een is van de laatste jaren. Vooral met het zogenaamde online spelen is deze vorm van verslaving groeiende. Dankzij de steeds snellere computers, het geavanceerder materaal dat gebruikt wordt, vormt dat een vorm van realisme, waar je slecht uit weg te trekken bent. Ze wil verder, meer, en dus vaker. Met het oog op deze landelijke (maar ook wereldwijde) tendens is het vreemd waarom game- en gokverslaving niet in deze nota wordt benoemd. De VVD Twenterand heeft erop aangedrongen om dit soort signalen serieus te gaan nemen. Tijdens de tussentijdse evaluatie van deze nota zal dit onderwerp zeker weer aan de orde komen.

Zeer terecht kwam de gevaarlijke drug GHB tijdens dit debat ook weer aan de orde. Dankzij de inspanningen van burgemeester Visser en het CDA-kamerlid Sabine Uitslag heeft GHB nu de status van harddrug gekregen. Deze wijziging was hard nodig, omdat het een levensgevaarlijke drug. Met GHB als harddrug krijgt het politie- en justitieapparaat meer mogelijkheden en bevoegdheden in de bestrijding en bestraffing van bezit en gebruik van GHB. Daarnaast zullen de straffen voor zowel de dealer als voor de gebruiker strenger worden. Tot slot – en dat is nieuw en zeer positief– worden ook de voorbereidingshandelingen strafbaar. Hoewel GHB met succes geplaatst is op de harddruglijst, moeten wij wel met ons beide benen op de grond blijven staan. Kunnen wij daardoor nu rustig achterover leunen? Ons antwoord is “Nee, dat kunnen wij niet”. De vraag, die gesteld moet worden is: “Hoe populair blijft GHB voor de dealer en de gebruiker, nu deze drug de status harddrugs krijgt?” Het is natuurlijk heel goed mogelijk dat de strafverhoging en de stijging van de pakkans een afschrikwekkend effect zal hebben op de dealer c.q. gebruiker. Echter er is ook een ander scenario mogelijk. Ex-politici zoals Frits Bolkestein (VVD) en Els Borst (D66) gaven dit jaar in een opinieblog in de NRC Handelsblad nog een duidelijk aan dat de criminaliteit door de harddrugs alleen maar zal toenemen. Deze woorden werden onderstreept door een groep van prominente hoogleraren en drugsdeskundigen. Het rapport “Daadkracht Drugsbeleid” (geplaatst in de Spits en de Volkskrant) concludeert dat de Brabantse jeugd massaal is overgegaan op het gebruik van harddrugs. Daarnaast is er een stijging waarneembaar in de illegale handel van harddrugs. Kortom: er zijn vele scenario’s denkbaar. De verzwaring van de straffen, de stijging van de pakkans, maar ook de uitbreiding van bevoegdheden en instrumenten om de gebruiker/dealer op te sporen zijn hoopgevend om het probleem GHB te kop in te drukken. Ondanks deze instrumenten en bevoegdheden blijft een efficiënte samenwerking tussen de omliggende gemeenten van zeer groot belang om de handel en het gebruik van (hard)drugs de kop in te drukken. In de provincie Noord-Brabant voeren in totaal 26 gemeenten het rapport "Daadkracht Drugsbeleid" uit, dus in die zin zijn zij trendsetter. Gelukkig is de gemeente Twenterand trendvolger en laten we daarom hopen op een succesvolle GRAANoogst. De VVD Twenterand wil scherp blijven, zorgwekkende signalen serieus nemen en vooral in gesprek blijven met jongeren.

De emotie regeert. Wanneer krijgt het verstand voorrang?

Mauro is de knuffelbeer van Nederland geworden. Mauro, geboren en getogen in Angola, die op zijn 10e naar Nederland is gekomen. Mauro heeft echter nooit de status vluchteling gekregen en daarom maakte PvdA'er Albayrak in 2007 - destijds Staatssecretaris van het 4e kabinet Balkenende - geen gebruik van haar discretionaire bevoegdheid om Mauro alsnog een verblijfsvergunning te geven. Mauro kon niet rechtmatig in Nederland verblijven en moest terug naar zijn geboorteland Angola. Einde verhaal.

Ondanks dat Mauro allang had moeten vertrekken, verblijft hij vier jaar na dato nog steeds in Nederland. In eerste instantie vinden het CDA en de VVD het prima dat Mauro alsnog mag blijven. De PVV houdt voet bij stuk: Mauro heeft zijn vertrekplicht genegeerd en moet vertrekken. Niet lang daarna deelt ook de VVD de mening van de PVV. Het CDA vond dat Mauro mocht blijven, maar wanneer Gerd Leers op 19 september beslist dat Mauro alsnog moet vertrekken, schaart ook Christen Democratische regeringspartij alsnog achter zijn (geplaagde) Minister. Ondanks de druk van de oppostiepartijen en van de media houdt Gerd Leers voet bij stuk. Volgens Minister Leers was vanaf de eerste aanvraag het uitgangspunt dat hij terug zou keren naar Angola. Een vertek van Mauro is aanstaande, maar dan gooien de CDA-dissidenten Koppejan en Ferrier roet in het eten. Volgens deze beruchte CDA-kamerleden is Mauro voldoende geintegreerd in de Nederlandse samenleving en het is daarom inhumaan om na een verblijf van 10 jaar deze 18-jarige jongen terug te sturen naar zijn geboorteland. Deze kamerleden steunen de oproep van de oppostiepartijen en met die steun zorgen zij ook voor een meerderheid. Tot zover de feiten rond de zaak Mauro.

Rond de feitelijke gang van zaken heeft de zaak Mauro veel los gemaakt in Nederland. De politiek, de media en diverse belangenorganisaties hebben zich in deze zaak gestort. Een stortvloed aan handtekeningenactie, oproepen via radio, televisie en twitter, smeekbedes van kinderen en ouders aan het adres van de PVV, VVD en CDA en smeekbeden van lokale raadsleden, wethouders en burgemeesters. Zelfs het jaarlijkse congres van het gespleten CDA stond in het teken van Mauro. Kortom, allerlei acties om Mauro te behouden voor ons land! Waarom? Mauro is zo lief, hij is jong, hij komt uit Limburg, hij praat Limburgs, eet Limburgse vlaai en hij is geboren in een zielig land. Daarnaast volgt hij een opleiding, heeft geen criminele activiteiten verricht en hij is een prima voetballer. Nederlandser kan niet en daarom moet hij blijven. Zoveel emoties voor 1 persoon. Het is ongekend en het is eerlijk gezegd zo ongekend, dat het eigenlijk ongepast is, vooral omdat de emotie gaat regeren. En waar de emotie regeert, daar wordt vaak over de rug van mensen een smerig politiek spelletje bedreven. Niet in het belang van de persoon in kwestie, maar puur voor eigen politiek gewin. De politici die eerst zwegen over de zaak Mauro, rijzen nu uit hun graf. Neem Hans Spekman, als een soort Jezus Christus oreert hij over Mauro, maar waar was Hans Spekman in 2007 toen Staatssecretaris Albayrak, Mauro verzocht om het land te verlaten. In de wandelgangen blafte Spekman wel luid, maar doorbijten deed hij niet. Omdat de PvdA toenterijd een regeringspartij was kon hij gewoon niet doorbijten. Nu wil hij met grof geweld doorbijten om de regering aan flarden te scheuren. Lekker gemakkelijk, want de PvdA is geen regeringspartij meer. Ongekend hypocriet. Een sterk staaltje emo-politiek ook en lekker voor de buhne. Helaas gaat emo-politiek altijd ten koste van de ratio, het trekt een deken van mist op en de realiteit wordt dikwijls uit het oog verloren. In dat opzicht verdwijnt de ratio over het asielbeleid.

Niet de knelpunten van het asielbeleid staan centraal, maar het individu. Deze verschuiving van aandacht is problematisch, want het lost de knelpunten van het asielbeleid niet op. Juist daarom moeten de knelpunten van het asielbeleid centraal staan tijdens het debat en niet het individu. De zaak Mauro - en al die andere gevallen - moeten in alle rust worden afgehandeld. Geen media en vooral geen hype rond de persoon in kwestie. De afhandeling dient deskundig te worden uitgevoerd. Daarnaast is een verkorte toetsingprocedure van groot belang. De asielzoeker in kwestie moet weten waar hij aan toe is. Dat is pas humaan beleid. Streng, maar rechtvaardig. Alleen op deze manier zegeviert de ratio en dus ook het verstand. Wanneer krijgt het verstand weer voorrang?