De hypocrisie van Links

Mijn voorspelling kort na de afschuwelijke daad van Breivik is helaas uitgekomen: de link leggen tussen de daden van Breivik en het gedachtengoed van Geert Wilders. Kort na de aanslag van Breivik kroop de Linkse Kerk uit hun schulp om de schuld in de schoenen van Geert Wilders te schuiven. Naar mijn idee hebben ze na 10 jaar wachten eindelijk een goede stok gevonden om de populisten van de rechtervleugel eens een lesje te leren. Echter druipt de hypocrisie uit hun pennen en helaas heeft hun geluid in de media de overhand gekregen. Waarom is het hypocriet? Na de aanslag op Fortuyn en van Gogh riep de Linkse Kerk in één koor: laten we kalm blijven en ons manen tot bezinning. Uiteraard zou je deze reactie ook verwachten na de weerzinwekkende daad van Breivik. Helaas, nu de kogel nu een keer van rechts kwam zijn de woorden kalmte, bezinning en respect voor elkaar niets meer waard. Ditmaal wordt geen enkel middel geschuwd om een link proberen te leggen tussen Breivik en Wilders. Uiteraard werden Le Pen, Haider, de Winter en Prodi ook niet gespaard.

Daarnaast mag de Linkse Kerk zelf ook een keer in de spiegel kijken. Spraken zij ook hun afschuw uit wanneer hun eigen discipelen en zijn volgelingen flink over de rooie gingen? Hoe zat het ook alweer met de bedenkers van "tien over rood", het programma van Nieuw Links. In dat programma stelden de Nieuw Linksers de erkenning van de DDR voor. Nergens viel een negatief woord over de DDR te bespeuren, terwijl iedereen op de hoogte was van de Stasi-praktijken. Waar bleef de afschuw toen de sympathie van Paul Rosenmoller voor Pol Pot en zijn weerzinwekkende regime aan het licht werd gebracht. Doodleuk geld inzamelen voor deze dictator, terwijl de Vietnamezen in gammele bootjes de hel probeerden te ontvluchten. Van bloedrood naar GroenLinks laten we maar zeggen. Overigens heeft Paul Rosenmoller ooit het volgende eens gezegd over zijn activiteiten voor Pol Pot en consorten: "spijt is niet het woord wat in mij opkomt". Er zijn natuurlijk nog andere voorbeelden die zeker mogen ontbreken. Denk bijvoorbeeld ook aan de oprichters van de SP en hun onvoorwaardelijke sympathie voor Mao en zijn "grote sprong voorwaarts".
Dat geldt ook voor de dubieuze reisjes van de CPN-delegatie naar de Sovjetunie om daar hun steun voor het communisme te betuigen. Wie de geschiedenisboeken openslaat, leest in één oogopslag welke verschrikkingen het communisme heeft voortgebracht.

Hoewel deze voorbeelden dateren uit de jaren '70 en '80, heeft de Linkse Kerk ontzettend veel moeite gehad om de echte waarheid van deze acties en sympathieën onder ogen te zien. Het is de ongehoorde arrogantie van links om telkens maar weer met hun vinger te wijzen naar een ander en de woorden `Kruisigt Hem' uit te spreken, terwijl zelfreflectie bij hen volkomen vreemd en ongepast is.