Egypte strakt het nieuwe Iran?

De gebeurtenissen in Tunesie en Egypte halen tegenwoordig iedere dag de voorpagina's van alle gerespecteerde kranten. Het volk heeft genoeg van de heersende macht en eist onmiddelijk het vertrek van Ben Ali en Mubarak. De eerst genoemde is het land al ontvlucht, de laatst genoemde houdt zijn poot nog stijf. Maar voor hoelang nog? Datgene wat wij op tv zien is geen normale volksopstand, maar een opstand dat neigt naar volledige anarchie. Kortom: een stuurloos, willoos, krachteloos land zonder enig perspectief. Juist in dat klimaat gedeien de extremistische groeperingen het best. De Moslimbroederschap behoort tot 1 van deze extremistische groeperingen. Deze club - die in 1928 in Egypte is gesticht - en tevens gesteund wordt door al-Qaida, streeft naar een Islamtische Rijk en een Kalifaat. De Moslimsbroederschap flirt openlijk met een machtsovername. Deze machtsovername zou nog wel eens werkelijkheid kunnen worden, omdat Egypte geen vrije, verlichte en wetsgetrouwe mensen zijn. Geen wonder ook dat Egypte de boot heeft gemist als het gaat om technologische en industriele ontwikkelingen. Daarnaast heeft de Moslimsbroederschap de wind mee, omdat Iran volledig achter hen staat. Vorige week opende de Iraanse krant Kayhan met de volgende krantenkop: "De storm van de islamitische revolutie gaat van Tunesië naar Egypte. De troon van de Farao trilt". Tot slot is de Moslimbroederschap populair, denk maar aan de 88 zetels die zij wisten te bemachtigen tijdens de verkiezingen van 2005. Wat gebeurt er wanneer de Moslimbroederschap de touwtjes in handen krijgen. Krijgen we kopie van de Iraanse revolutie uit 1979? Een voortdurende bedreiging voor de wereldvrede? Een horrorscenario voor Israel? Tot nu toe gelukkig een angstbeeld, maar wel een angstbeeld dat realiteit kan worden.

What to do? De V.S. heeft uit monde van Hillary Clinton de eerste handschoen opgepakt. Volgens haar is een democratische overgang van groot levensbelang. Alleen via deze weg kan een islamtische machtsovername voorkomen worden. Maar om dit te kunnen realiseren moet er nog veel gebeuren. Europa zou uit monde van de Europese leiders een krachtiger geluid moeten laten horen. Momenteel zijn het slechts steken van een wesp. Het is nu wachten op een verbaal kanon. Pas dan kan overgegaan worden naar doeltreffende, wijze acties. Alles in het belang van het behoud van de wereldvrede.

Geert Wilders heeft levenslang

Vorige week werd aan mij de vraag gesteld, wie de best beveiligde persoon van Nederland was. Ik dacht gelijk aan onze Maxima, maar ook de namen van Folkert van der Graaf en de bestuursleden van Feyenoord schoten mij te binnen. Maar de meest beveiligde persoon is natuurlijk Geert Wilders. Waar Geert is, is beveiliging. Op het Binnenhof is het natuurlijk vanzelfsprekend dat er rondom Geert een groepje kleerkasten rondlopen. Dat geldt natuurlijk ook wanneer Geert met zijn PVV door het land trekt. Maar Geert is ook een mens, die ook een vriendin heeft en ook een normaal sociaal leven, maar ook in zijn priveleven is hij volledig afhankelijk van beveilging. Een hapje eten met zijn vrouw? De beveiliging gaat mee. Een simpel duurloopje door het bos? De beveiliging trekt ook zijn sportschoenen aan. Altijd beveiliging, altijd controle, altijd alle dingen afwegen en altijd waakzaam zijn. Waakzaam zijn voor wat? Er zijn namelijk aardig wat (extreemlinkse) figuren, die het niet zo nauw nemen met de democratie en respect voor andersdenkenden. Geert Wilders is daar zeker het slachtoffer van. Het is onvoorstelbaar dat Wilders als politicus, notabene op democratische wijze verkozen, op deze manier moet leven. Geert Wilders heeft levenslang gekregen.

'De Kleine Keizer'

Afgelopen weekend was ik in Nijverdal bij de AKO, als fervent lezer was ik daar om op zoek te gaan naar een goed boek. Mijn oog viel direct op het boek 'de kleine keizer', geschreven door Martin Bril. Omdat ik altijd wel geintereseerd ben in geschiedenis, twijfelde ik geen moment om het boek over het leven van Napoleon Bonaparte aan te schaffen. Diezelfde dag ben ik gelijk begonnen met lezen, enkele uren later had ik het boek ook meteen uit. Normaal gesproken zijn geschiedenisboeken zwaarlijvig, diepgaand en nogal humorloos. Dat geldt gelukkig niet voor het boek 'de kleine keizer'. 'De kleine keizer' geeft een goed beeld weer over het leven van Napoleon. Zo lees je bijvoorbeeld veel over zijn gewonnen veldslag bij Austerlitz, de barre tocht naar Rusland, zijn Grande Armee en last but not least zijn verloren veldslag bij Waterloo. Tussen de bedrijven door heeft Martin Bril ook talloze, dikwijls humoristische anekdotes in het boek verwerkt. De combinatie taaie geschiedenis en luchtige anekdotes maakt het boek 'de kleine keizer' tot een meestwerk. De meeste anekdotes gaan over zijn vele minnaressen, zijn hofhouding, het kolderieke geblunder van Maarschalk Ney en de kunst van het overdrijven, een vaardigheid wat Napoleon in de loop der jaren eigen heeft gemaakt.

Eén anekdote wil ik u zeker niet onthouden. Deze anekdote heeft betrekking op het slagveld bij Waterloo op 18 juni 1815. Op dat moment was de strijd tegen de troepen van Wellington en Blucher in volle gang. "Vanaf het ideale gezichtspunt bij La Belle Alliance keek Napoleon toe, en hij vervloekte Maarschalk Ney, die zoveel mooie calevarie de ondergang in dreef. Aan zijn rechterhand zag hij inmiddels Pruisische troepen de nederzetting Plance-noit in trekken en hij gaf generaal Lobau opdracht ze terug te werpen. Of de kleine keizer op dit moment al wist dat het verkeerd zou aflopen is onbekend. Misschien was hij wel noodzakelijk met zijn aambeien bezig. Je moet er toch niet aan denken dat je op het moment supreme, als alles in de waagschaal ligt, je leven, je reputatie, je keizerrijk, je gezinsleven, het naakte bestaan van duizenden mensen, last hebt van prozaische kwalen".

Wat een tragiek, de keizer van Frankrijk kon op het moment van de waarheid zijn Grande Armee niet leiden, omdat hij last had van aambeien. Een leuke anekdote uit het boek 'de kleine keizer'. Jammer dat deze brilliante schrijver veel te vroeg overleden is.