Adieu 2011

Ik wens jullie allen een fijne jaarwisseling toe en alle goeds voor 2012.

Een marathonzitting anders bekeken

Klokslag 16.00, de vergadering over de begroting 2012 kon beginnen. Het was alleen nog even wachten op de voltallige PvdA-fractie. De raadstafel werd omringd door drie verschillende publieke tribunes. Aan de kant van het college zaten de ambtenaren, die met hun blocnotes op hun schoot wachtten totdat de raadsvoorzitter de aftrap zou gegeven. De publieke tribune aan de linkerkant is volledig leeg, de publieke tribune aan de voorkant is redelijk gevuld. Deze laatst genoemde publieke tribune kan per 08-11-2011 wel omgedoopt worden tot de VVD-tribune. Zeven leden en een paar belangstellenden van de VVD hadden de moeite genomen om de vergadering vanaf het begin bij te wonen. De andere stoelen bleven leeg en wachtten stilletjes op een bezoeker. Tevergeefs. De voorzitter trapte af en tijdens de opening werd de koffie ingeschonken en aangevuld met een boterkoek of Kozak. In het kader van de begroting waren alle kozakken voorzien van een euroteken. Gelukkig waren het oer-Hollandse koeken en geen Griekse of Italiaanse.

Het GBT mocht aftrappen en Mark Paters nam het woord. De rode draad van zijn verhaal was de €8,- die besteed moest worden aan de ondergrondse glasbakken. Het kwartje van Kok kreeg hiermee een opvolger: de €8,- van Paters. Het GBT slaagde erin – inclusief interrupties – om hun verhaal af te ronden na twaalf minuten. Prima binnen de tijd.

Vervolgens kreeg het CDA het woord. Fractievoorzitter Kuilder pleitte voor een sociaal-solide-financieel beleid. Wie zijn verhaal goed volgde, kon concluderen dat het CDA van alles wilde. Een-van- alles-en-nog-wat-beleid. Het betoog kreeg een opvallende wending, omdat ineens over het Vriezenveense dialect werd gesproken. Hopelijk pleit het CDA niet voor meer Vriezenveens dialect in de Raad, want dan kunnen er velen zich aanmelden voor een dialectcursus. Door het van-alles-en-nog-wat-beleid-betoog stopte het klokje van voorzitter Visser pas na 31 minuten.

De ChristenUnie kreeg als derde het woord en de heldere stem van Gerjan Smelt galmde al snel door de Raadszaal. De ChristenUnie gaf aan een beetje tevreden te zijn over de inhoud van de programmabegroting. Dat was ook een beetje de rode draad van zijn verhaal. Toen Smelt begon over meer transparantie binnen het SWT, reageerden de leden van het GBT alsof zij door een wesp waren gestoken. De toon was gezet. Smelt eindigde zijn betoog met een citaat uit Prediker. CU-voorman Smelt had 27 minuten nodig om zijn verhaal te doen. Daarna was de PvdA aan zet. Hans Zebel kwam niet met een Bijbeltekst, maar kon direct een aantal citaten opnoemen uit de Internationale. Zebel had zijn ideologische veren nog weten te behouden. Hij zette zijn wensen niet in daden om. Kijkend naar de verschrikkingen in de wereld, mocht Nederland en dus ook Twenterand blij zijn met hun positie, aldus Hans Zebel. Met de nodige relativering, was Zebel tamelijk tevreden over de inhoud van de programmabegroting. De duur van zijn inbreng was dan ook vrij kort, 9 minuten.

Vervolgens kreeg de voorman van de VVD Chris Walraven het woord. Zijn voordracht was nog geen minuut gaande of hij had de zaal met zijn kwinkslagen al op zijn hand. Politiek is een serieuze aangelegenheid, maar mag doorspekt zijn van humor. Een kwinkslag zegt soms meer dan een minutenlang betoog. Halverwege het betoog van Chris rechtte Albert Engels plotseling zijn rug en drukte het rode knopje van zijn microfoon in. Het opperhoofd van het GBT kruiste zijn degens met Chris. Uiteraard kon Chris dit makkelijk pareren. Dus borg Engels zijn degens weer op en nam hij zijn kenmerkende houding als souffleur en denker weer waar. Het was overigens zijn enige inbreng op deze avond. Het betoog van de VVD was niet alleen krachtig, maar vooral helder. Chris had iets meer nodig dan de vooraf afgesproken 15 minuten spreektijd. En zo hoort het ook, afspraak is afspraak.

Na de VVD nam Ben Engberts namens de SGP het woord. Hij was zoals vaak principieel ontevreden. Hij refereerde zijn ontevredenheid niet alleen aan Prediker, maar ook naar Lucas, Genesis, Exodus, Leviticus, Numeri, Samuel, Kronieken etcetera. Zijn manier van spreken was zoals altijd beschaafd, deskundig en oprecht. Na 8 minuten rondde Ben zijn verhaal af en met zijn 8 minuten durende spreektijd werd hij de recordhouder van deze eerste ronde. Tot slot kreeg Simone Boerkamp het woord. Onder haar stoel lag haar felgroene CDA-tas. Hoewel zij uit de CDA-fractie was gestapt, kon zij blijkbaar nog geen afscheid nemen van haar CDA-tas. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Simone Boerkamp begon overigens haar spreektekst met “mijn fractie”. Is Wim Blokland toegetreden tot haar fractie? Nadenkend over deze gedachte, bleek dat toch geen vreemde te zijn, want op de achterste publieke tribune zat Wim Blokland. Hij was één en al oor en verloor haar niet uit het oog. Ook hij had een blocnote tot zijn beschikking en schreef daar regelmatig wat op. Wat Simone nu van de begroting vond, was niet helemaal duidelijk. Na 12 minuten hield zij het voor gezien.

Tijdens deze eerste ronde kon je aan de zithouding van het voltallige college redelijk afmeten wat hun verwachtingen waren. Alleen wethouder Binnenmars keek steeds ernstig en volgde de betogen nauwlettend. De overige wethouders zaten erbij alsof er geen (financieel) vuiltje aan de lucht was. Onderuit gezakt in de stoel, vanaf het begin tot het eind. Halverwege de avond werd het drukker op de VVD-tribune. Er kwam uitbreiding van de toeschouwers met twee fractieondersteuners van de Christen-Unie, twee belangstellenden van de PvdA, drie voor het CDA, eentje voor de SGP, en eentje voor Lijst Boerkamp. Naar het GBT kwam niemand luisteren. Vreemd, en dat voor de grootste partij. Kennelijk geen belangstelling voor het GBT. De tweede termijnen waren interessanter. Schorsingen (om na te denken en afwegingen te maken), interrupties, stevige debatten. De VVD bleek de enige partij te zijn, die geen schorsing nodig had. Zij had haar huiswerk goed gedaan, in tegenstelling tot de andere partijen, die jammer genoeg zeeën van tijd nodig hadden om een paar knopen door te hakken inzake de amendementen en moties. Hoewel onze moties en amendementen geen meerderheid kregen was het VVD helder en consequent. Daarnaast krijgt onze motie over het terugdringen van het papier een vervolg. Dat geldt natuurlijk ook voor de PM-posten. De Raad is na deze avond nog niet klaar met de VVD. Vooralsnog was de tweede termijn niet bijzonder spannend, enkel de confrontatie over de ondergrondse glasbakken tussen het CDA en het GBT zorgde even (weer) voor het nodige vuurwerk. De ondergrondse glascontainers zijn voor het GBT heilig en daar mogen de andere partijen niet met hun vingers aankomen. En het CDA zeker niet. Het is ons paradepaardje en daar mag je niet mee gaan bemoeien. De confrontaties tussen het CDA en het GBT zijn geen incidenten meer. Je ziet en voelt het venijn, de ernst, de verkramping, de irritatie, de verzuchting. En misschien ook wel een vleugje opluchting, want over 2 1/2 jaar zijn er weer nieuwe gemeenteraadsverkiezingen. Nog even volhouden dus. Oh ja, één op drie kan het niet volhouden. Rond de klok van 01:00 vond de Raad het wel welletjes, de voorzitter sloot af en men ging vervolgens naar huis.

Geerligs van Emtenbroekerdijk zette verkeer in Moskou stil...

HARDENBERGERVELD - Met één machtige armzwaai legde een paar dagen geleden Egbert Geerligs van de Emtenbroekerdijk 8 in Moskou het verkeer stil; vlakbij het Rode Plein op één van de zesbaanswegen. Samen met zijn reisgenoot uit Amsterdam moest hij de boulevard op. De Mokummer zocht tevergeefs naar een zebrapad. 'Ach jong, dat regel ik toch wel even', sprak de voortvarende 65-jarige Hardenberger. 'Ik zal dat verkeer wel even stopzetten; maar binnen vijf seconden - ik had al een snerpend fluitje gehoord - werd ik stijf bij de arm gegrepen. Een politieman zwaaide met z'n andere arm naar mij, wat ik wel wilde. Ik wees toen op mijn Intourist-hotelspeldje. Hij leidde me van de weg af en gaf me een schouderklopje na'. Geerligs gezicht is één en al lach als hij weer één van die Russische reis van 13 dagen naar Moskou en Leningrad. 'Het was erg vermoeiend'. 'Ik ben een bijzondere; ik neem alles geweldig in me op en kan niet steeds maar zo oppervlakkig doorlopen'.

Canada
Sinds 1968 is hij met reizen begonnen. Hij ging eerst naar Canada, naar broer Gerard, trok daar later nog een keer heen, reisde naar Engeland en Wales (vorige herfst), afgelopen zomer naar Oostenrijk; in 1970 naar Denemarken. 'Toen ik één keer door was - ik durfde nooit zo best te reizen - had ik geen angst meer voor het onbekende, nu heb ik de smaak te pakken'. De Hardenbergervelder heeft altijd al veel voor Rusland gevoeld. Hij las er veel over; de revolutie greep hem als kind reeds aan; de mensen zaten er onder het Tsarendom; de boeren liepen in lompen. Redenen genoeg voor Geerligs er eens te gaan kijken. 'Mensen, wat hebben we er een lol gehad'. Hij wrijft zich in de handen. 'We zijn nog in gesprek geweest met een Russische Jood; hij wilde wel weg uit Rusland. 'Er is orde en gezag daar; je kunt er niet van alles doen wat je maar wilt.'Ik wou dat het hier ook zo was'.

Sigarettenpeuk
Iedere tachtig meter staat er aan de andere kant van de straten wel zo'n porseleinen pot, vertelt Geerligs. Op een gegeven moment gooide hij een sigarettenpeuk weg, maar meteen tikte hem een vrouw op de schouder en wees alleen maar. 'En nou kun je er donder op zeggen, maar ik durfde niets meer weg te gooien en liep voortaan netjes met een peuk tussen de vingers, omhoog gehouden, totdat ik bij zo'n bak was'.

Tranen
En als je weer in Hardenberg komt, terug in het schone Holland, dan springen je de tranen in de ogen. Op het station waait het papier en het plastic om de oren. Ik ben geboren en getogen in Hardenberg, maar alleen al die troep, dan denk ik, wat ben je toch een vieze stad geworden. Van overdreven strenge controles heeft Geerligs niets gemerkt. Alleen werd hij samen met nog één reisgenote uit de groep van 80 'uitverkoren' om zijn koffer te openen en dat alleen, omdat er op de officiele papieren van hem een doorhaling stond. 'Daar hebben ze een hekel aan'.

Kinderen
Maar ondanks dat nam Geerligs een paar bontmutsen mee, Russische zware wijn, postzegels, speelgoed voor de kinderen - ik heb geen plastic speelgoed gezien, allemaal degelijk werk - en een grote doos lucifers.

Hij zag op het Rode Plein een grote militaire parade met tanks en raketten, maar wat het meeste indruk maakte, was het formidabele aantal moeders met kinderen dat meeliep in de stoet. 'Waar zie je dat nog en de kinderen allemaal met vlaggetjes'? Steeds weer kwam hij ook onder de indruk van de enorme afmetingen van Moskou; 33 kilometer is het in doorsnee en 110 kilometer omtrek. Die machtige architectuur; je kunt je niet voorstellen dat mensen dat hebben gemaakt. De ondergrondse waar je voor 20 Nederlandse centen van het ene eind van de stad naar het andere kunt, zeventig meter onder de grond.

Rennen
'Daar kun je geen fiets voor kopen; je verslijt het wel aan je klompen en dat gaat hard; je giert er over. Ik heb er trouwens geen fietser gezien, de meesten gaan lopen of met het openbaar vervoer en om zeven uur in de morgen is het er al erg druk. Sommigen zijn aan de late kant en dan zie je ze rennen. 'Geerligs' ogen glinsteren als hij nog eens aan alles terugdenkt en het weer in z'n herinnering oproept'. Na een week Moskou vlogen ze naar Leningrad, waar onder meer een massagraf uit de Tweede Wereldoorlog werd bezocht. 'Als ik gezond mag blijven, dan ga ik in 1980 naar Moskou naar de Olympische Spelen. Ik hoorde een reisgenoot uit Limburg vertellen dat de Spelen daar dan zijn en hij vroeg of ik meeging'. Andere hobby's van Geerligs zijn vissen, lezen (geen flauwekul zoals romans), maar wat ik geweldig interessant vindt, zoals de geschiedenis van Rusland en klassieke muziek. 'Als ik Mozart of Beethoven hoor, dan ben ik weg, dat is machtig joh, nou'. Nog één van zijn belevenissen in Moskou. 'Hoe moet ik dat nou uitstotteren', zegt hij op een gegeven moment, maar dan ligt er het verhaal; 'Ik had een keer zo'n dorst op mijn slaapkamer en daar stond een grote fles. Ik schonk me een glas vol; ik kende dat spul toch niet en dronk het op alsof het limonade was. 'Gelukkig had ik het bed dichtbij'....

Dit interview met Egbert Geerligs - mijn opa - is afgenomen door de Stentor op dinsdag 18 november 1975.

Stilte voor de storm met GHB als harddrug?

Tijdens het raadsdebat van 20 september heeft de VVD o.a. gesproken over de kadernota integraal genotsmiddelenbeleid. Naast een vreemde discussie over wel of geen biertje/wijntje na afloop van de raadsvergadering werd er gelukkig ook gedebatteerd over de inhoud van deze nota. Hulde trouwens aan deze nota. Deze bevat een integrale aanpak op het gebied van preventie, hulpverlening en repressie. Deze aanpak zal uitgevoerd worden door de gemeente, politie, welzijnsorganisaties, straathoekwerkers en talloze vrijwilligers. Zeer positief is natuurlijk de samenwerkingsacties tussen de omliggende gemeenten. De VVD Twenterand heeft al jaren er op aangedrongen om meer samen te gaan werken met de omliggende gemeenten. Wij zijn dan ook zeer verheugd, dat de samenwerkingsactie GRAAN in deze nota is opgenomen. Het enige puntje van kritiek is de afwezigheid van de andere verslavingsvormen in deze nota.

De VVD Twenterand vroeg zich af hoe het bijvoorbeeld gesteld is met de game- en gokverslaving binnen de gemeente Twenterand. De NOS publiceerde onlangs nog het rapport over game- en gokverslaving van onderzoeker Tony de Rooij, werkzaam aan de Erasmus Universiteit. Uit dit rapport blijkt dat Nederland ongeveer 12.000 gok- en gameverslaafden kent. Let wel, 12.000 geregistreerde verslaafden tussen de 13 en 16 jaar. Het gaat hier om één doelgroep, die gecategoriseerd is naar leeftijd. In feite spreek je hier dus over het topje van de ijsberg. Bij deze vorm van verslaving gaan gedragsproblemen en depressies hand in hand. De PvdA heeft onlangs hierover Kamervragen gesteld aan de Minister voor Volksgezondheid, Welzijn en Sport . Zowel Minister Schippers en Staatssecretaris Teeven spreken hier van een groot probleem. Hoe game- en gokverslaafd is de jeugd in de gemeente Twenterand? Deze vraag hebben wij voorgelegd aan verschillende organisaties die intensief met jongeren werken. Zij erkennen de problemen met gamen en gokken, maar zij beschikken echter niet over juiste en harde cijfers. Zij geven wel aan dat jongeren buitensporig veel gebruik maken van computers en gamespelletjes, en die hebben weer gevolgen voor het communicatieve vermogen van de jongeren. Daarnaast wordt ook aangegeven dat het fenomeen gameverslaving er een is van de laatste jaren. Vooral met het zogenaamde online spelen is deze vorm van verslaving groeiende. Dankzij de steeds snellere computers, het geavanceerder materaal dat gebruikt wordt, vormt dat een vorm van realisme, waar je slecht uit weg te trekken bent. Ze wil verder, meer, en dus vaker. Met het oog op deze landelijke (maar ook wereldwijde) tendens is het vreemd waarom game- en gokverslaving niet in deze nota wordt benoemd. De VVD Twenterand heeft erop aangedrongen om dit soort signalen serieus te gaan nemen. Tijdens de tussentijdse evaluatie van deze nota zal dit onderwerp zeker weer aan de orde komen.

Zeer terecht kwam de gevaarlijke drug GHB tijdens dit debat ook weer aan de orde. Dankzij de inspanningen van burgemeester Visser en het CDA-kamerlid Sabine Uitslag heeft GHB nu de status van harddrug gekregen. Deze wijziging was hard nodig, omdat het een levensgevaarlijke drug. Met GHB als harddrug krijgt het politie- en justitieapparaat meer mogelijkheden en bevoegdheden in de bestrijding en bestraffing van bezit en gebruik van GHB. Daarnaast zullen de straffen voor zowel de dealer als voor de gebruiker strenger worden. Tot slot – en dat is nieuw en zeer positief– worden ook de voorbereidingshandelingen strafbaar. Hoewel GHB met succes geplaatst is op de harddruglijst, moeten wij wel met ons beide benen op de grond blijven staan. Kunnen wij daardoor nu rustig achterover leunen? Ons antwoord is “Nee, dat kunnen wij niet”. De vraag, die gesteld moet worden is: “Hoe populair blijft GHB voor de dealer en de gebruiker, nu deze drug de status harddrugs krijgt?” Het is natuurlijk heel goed mogelijk dat de strafverhoging en de stijging van de pakkans een afschrikwekkend effect zal hebben op de dealer c.q. gebruiker. Echter er is ook een ander scenario mogelijk. Ex-politici zoals Frits Bolkestein (VVD) en Els Borst (D66) gaven dit jaar in een opinieblog in de NRC Handelsblad nog een duidelijk aan dat de criminaliteit door de harddrugs alleen maar zal toenemen. Deze woorden werden onderstreept door een groep van prominente hoogleraren en drugsdeskundigen. Het rapport “Daadkracht Drugsbeleid” (geplaatst in de Spits en de Volkskrant) concludeert dat de Brabantse jeugd massaal is overgegaan op het gebruik van harddrugs. Daarnaast is er een stijging waarneembaar in de illegale handel van harddrugs. Kortom: er zijn vele scenario’s denkbaar. De verzwaring van de straffen, de stijging van de pakkans, maar ook de uitbreiding van bevoegdheden en instrumenten om de gebruiker/dealer op te sporen zijn hoopgevend om het probleem GHB te kop in te drukken. Ondanks deze instrumenten en bevoegdheden blijft een efficiënte samenwerking tussen de omliggende gemeenten van zeer groot belang om de handel en het gebruik van (hard)drugs de kop in te drukken. In de provincie Noord-Brabant voeren in totaal 26 gemeenten het rapport "Daadkracht Drugsbeleid" uit, dus in die zin zijn zij trendsetter. Gelukkig is de gemeente Twenterand trendvolger en laten we daarom hopen op een succesvolle GRAANoogst. De VVD Twenterand wil scherp blijven, zorgwekkende signalen serieus nemen en vooral in gesprek blijven met jongeren.

De emotie regeert. Wanneer krijgt het verstand voorrang?

Mauro is de knuffelbeer van Nederland geworden. Mauro, geboren en getogen in Angola, die op zijn 10e naar Nederland is gekomen. Mauro heeft echter nooit de status vluchteling gekregen en daarom maakte PvdA'er Albayrak in 2007 - destijds Staatssecretaris van het 4e kabinet Balkenende - geen gebruik van haar discretionaire bevoegdheid om Mauro alsnog een verblijfsvergunning te geven. Mauro kon niet rechtmatig in Nederland verblijven en moest terug naar zijn geboorteland Angola. Einde verhaal.

Ondanks dat Mauro allang had moeten vertrekken, verblijft hij vier jaar na dato nog steeds in Nederland. In eerste instantie vinden het CDA en de VVD het prima dat Mauro alsnog mag blijven. De PVV houdt voet bij stuk: Mauro heeft zijn vertrekplicht genegeerd en moet vertrekken. Niet lang daarna deelt ook de VVD de mening van de PVV. Het CDA vond dat Mauro mocht blijven, maar wanneer Gerd Leers op 19 september beslist dat Mauro alsnog moet vertrekken, schaart ook Christen Democratische regeringspartij alsnog achter zijn (geplaagde) Minister. Ondanks de druk van de oppostiepartijen en van de media houdt Gerd Leers voet bij stuk. Volgens Minister Leers was vanaf de eerste aanvraag het uitgangspunt dat hij terug zou keren naar Angola. Een vertek van Mauro is aanstaande, maar dan gooien de CDA-dissidenten Koppejan en Ferrier roet in het eten. Volgens deze beruchte CDA-kamerleden is Mauro voldoende geintegreerd in de Nederlandse samenleving en het is daarom inhumaan om na een verblijf van 10 jaar deze 18-jarige jongen terug te sturen naar zijn geboorteland. Deze kamerleden steunen de oproep van de oppostiepartijen en met die steun zorgen zij ook voor een meerderheid. Tot zover de feiten rond de zaak Mauro.

Rond de feitelijke gang van zaken heeft de zaak Mauro veel los gemaakt in Nederland. De politiek, de media en diverse belangenorganisaties hebben zich in deze zaak gestort. Een stortvloed aan handtekeningenactie, oproepen via radio, televisie en twitter, smeekbedes van kinderen en ouders aan het adres van de PVV, VVD en CDA en smeekbeden van lokale raadsleden, wethouders en burgemeesters. Zelfs het jaarlijkse congres van het gespleten CDA stond in het teken van Mauro. Kortom, allerlei acties om Mauro te behouden voor ons land! Waarom? Mauro is zo lief, hij is jong, hij komt uit Limburg, hij praat Limburgs, eet Limburgse vlaai en hij is geboren in een zielig land. Daarnaast volgt hij een opleiding, heeft geen criminele activiteiten verricht en hij is een prima voetballer. Nederlandser kan niet en daarom moet hij blijven. Zoveel emoties voor 1 persoon. Het is ongekend en het is eerlijk gezegd zo ongekend, dat het eigenlijk ongepast is, vooral omdat de emotie gaat regeren. En waar de emotie regeert, daar wordt vaak over de rug van mensen een smerig politiek spelletje bedreven. Niet in het belang van de persoon in kwestie, maar puur voor eigen politiek gewin. De politici die eerst zwegen over de zaak Mauro, rijzen nu uit hun graf. Neem Hans Spekman, als een soort Jezus Christus oreert hij over Mauro, maar waar was Hans Spekman in 2007 toen Staatssecretaris Albayrak, Mauro verzocht om het land te verlaten. In de wandelgangen blafte Spekman wel luid, maar doorbijten deed hij niet. Omdat de PvdA toenterijd een regeringspartij was kon hij gewoon niet doorbijten. Nu wil hij met grof geweld doorbijten om de regering aan flarden te scheuren. Lekker gemakkelijk, want de PvdA is geen regeringspartij meer. Ongekend hypocriet. Een sterk staaltje emo-politiek ook en lekker voor de buhne. Helaas gaat emo-politiek altijd ten koste van de ratio, het trekt een deken van mist op en de realiteit wordt dikwijls uit het oog verloren. In dat opzicht verdwijnt de ratio over het asielbeleid.

Niet de knelpunten van het asielbeleid staan centraal, maar het individu. Deze verschuiving van aandacht is problematisch, want het lost de knelpunten van het asielbeleid niet op. Juist daarom moeten de knelpunten van het asielbeleid centraal staan tijdens het debat en niet het individu. De zaak Mauro - en al die andere gevallen - moeten in alle rust worden afgehandeld. Geen media en vooral geen hype rond de persoon in kwestie. De afhandeling dient deskundig te worden uitgevoerd. Daarnaast is een verkorte toetsingprocedure van groot belang. De asielzoeker in kwestie moet weten waar hij aan toe is. Dat is pas humaan beleid. Streng, maar rechtvaardig. Alleen op deze manier zegeviert de ratio en dus ook het verstand. Wanneer krijgt het verstand weer voorrang?

Kopzorgen door stijgende zorgkosten

Vrijdag 16 september was ik bij een congres van de VVD in Den Haag waar onder andere gepraat werd over de stijgende zorgkosten, AWBZ en de WMO. Over het algemeen formuleerden de aanwezige VVD-kamerleden – die de zorg in hun portefeuille hadden - een vrij zorgelijk verhaal. De rode draad van dit zorgelijke verhaal is wel de stijging van 60 miljard naar 75 miljard. Toch is het op het gebied van zorg niet alleen kommer en kwel, op de internationale ranglijst scoort Nederland een vrij hoog niveau als het gaat om de kwaliteit van de zorg. De oppositie en de rest van linksdenkend Nederland verwijten het kabinet van asociaal bezuinigen in de zorg, maar in feite ruimt dit kabinet de troep op, die het vorige kabinet (CDA/PvdA/CU) heeft veroorzaakt. Zo heeft de VVD als oppositiepartij meerdere malen gewezen op de problemen met de PGB. De PvdA wuifde deze problemen weg en deed verder niets aan deze wantoestanden. Daarnaast heeft de VVD al jarenlang gewezen op de uit de hand gelopen kosten van de Kinderopvang. Ook toen bleef het stil. Ingrijpen in de PGB is gewoon noodzakelijk en het is ook goed dat Staatssecretaris Veldhuijzen van Zanten deze koers blijft vasthouden. Echter – en dat wordt niet benoemd – gaat deze staatssecretaris een aantal wensen van de PGB-bond uitvoeren. Eén van deze wensen is een vergoedingsregeling voor de PGB-ers en het fokuswonen, middels het fokuswonen wordt het systeem gevormd naar de mensen.

 De hamvraag is: hoe kan de zorg zo explosief stijgen, terwijl wij over het algemeen steeds gezonder leven en bovendien ook langer leven? De verrassende conclusie is dat preventie nauwelijks leidt tot een verlaging van de zorgkosten. Sterker nog, de kosten stijgen pas explosief wanneer een persoon in de laatste fase van zijn leven bevindt. Wanneer deze persoon is opgenomen in een verpleegtehuis, dan bedragen de bedkosten rond de €600,- per dag. Daarnaast is het smijten van zorggeld door de gemeenten ook zeer problematisch. Een ex VVD-wethouder van Culemborg kom mij daarover een treffend voorbeeld van geven, in dit geval ging het over scootmobiels. In zijn tijd besloot de gemeente Culemborg dat een groep ouderen o.b.v. criteria, recht hadden op een ruime vergoeding voor de aanschaf van een scootmobiel. De toenmalige SP-fractie van de gemeente Culemborg vond deze criteria te streng en onder de noemer “kaalslag in de zorg” moest een grotere groep ouderen in aanmerking komen voor een financiele vergoeding. De meerderheid van de Raad accepteerde deze eis en even later stond er bij ieder bejaard echtpaar een scootmobiel voor de deur. Achteraf bekeken waren er zeer veel ouderen die wel op papier recht hadden op een financiele vergoeding, maar die in de praktijk nauwelijks gebruik hebben gemaakt van de scootmobiel. Bij het aanhoren van dit verhaal is het ook niet zo vreemd dat deze vorm van “potverteren” de basis is voor de almaar stijgende zorgkosten.

Uiteraard bleef ik nog even zitten, omdat de AWBZ en de WMO nog aan de orde kwamen. De VVD Twenterand concludeerde zeer terecht dat de uitvoering van o.a. de AWBZ door de gemeenten zeer problematisch wordt, omdat er vanuit het Rijk onvoldoende gelden beschikbaar wordt vrijgemaakt. Terechte kritiek van een VVD-afdeling op het beleid van het kabinet met de VVD als grootste partij. Ook de landelijke PvdA kwam met kritiek over de overheveling van de AWBZ door de gemeenten, maar wie hun verkiezingsprogramma leest kan vaststellen dat de kritiek van de PvdA behoorlijk hypocriet is. De PvdA heeft namelijk in haar eigen verkiezingsprogramma voorgesteld om juist alle AWBZ-zorg over te hevelen naar de gemeenten. Weer geen handige zet, Job. Kamerlid Venrooij – van Ark kwam spreken over de AWBZ, maar door privéomstandigheden moest zij plotseling het congres verlaten, waardoor ik haar maar kort heb gesproken. Ik heb haar aangegeven dat de gemeente Twenterand momenteel behoorlijk moet bezuinigen, maar door de opgelegde taken van het Rijk – zonder de extra gelden – komt onze gemeente vele riemen tekort. Zij deelde deze zorg en zij heeft daarom in juni van dit jaar een toezegging geëist van Staatssecretaris Veldhuijzen van Zanten om de gemeenten zo goed mogelijk te laten voorbereiden bij de uitvoering van de AWBZ. De daadwerkelijke inhoud van deze toezegging is mij eerlijk gezegd nog onbekend, echter hoop ik - na een paar mailwisselingen - alsnog een antwoord van haar te krijgen. Dat Kamerlid Venrooij – van Ark zich zorgen maakt om de gemeenten is natuurlijk zeer te prijzen. Uiteindelijk hopen wij dat de “voorbereiding” ook een financiele tegemoetkoming bevat. Voor onze gemeente Twenterand is dat natuurlijk een welkome, maar zeker een noodzakelijke verassing.

Wilders, doe jij eens een keer normaal

"Doe eens normaal man". Ik verslikte mij letterlijk in de koffie toen Wilders deze woorden tegen onze premier Rutte uitsprak. Ik dacht, dit kan niet waar zijn en volgens mij dacht heel Nederland precies hetzelfde. Waarom zei Wilders dit eigenlijk? Was het een bewuste actie om de volledige aandacht van de Kamer en van de media wederom op te eisen? Ik denk dat hij dit echt meende, want die beschuldiging (Erdogan is een islamitische aap) zat hem echt dwars. Cohen dook meteen als een aasgier in dit verbale gevecht. Job Cohen greep de interruptiemicrofoon en gaf met zoveel woorden aan dat het gezag van premier Rutte was aangetast. Persoonlijk vond ik de opstelling van Cohen nogal sneu, want deze partijleider heeft zijn eigen gezag binnen de PvdA allang verloren. De meeste PvdA-prominenten hebben namelijk inmiddels allang gehakt gemaakt van zijn optreden als partijleider. Ook SP-leider Emile Roemer kwam met kritiek, maar vergat gemakshalve even de optredens van de voormalige partijleider Jan Marijnissen. Marijnissen vond Bert Koenders een flapdrol en riep tegen oud Kamervoorzitter Frans Weisglas "ff dimmen". Gelukkig werd het debat inzake de Algemene Beschouwingen snel hervat. Persoonlijk vind ik dat Geert Wilders een grens heeft overschreden. Hij heeft zich op dat moment gehandeld als een slechte politicus. Ten eerste heeft Wilders het sterk verdeelde CDA weer op de kast gejaagd, terwijl het CDA als coalitiepartij behoefte heeft aan intere rust. Partijleider van Haersma-Buma moet namelijk alles in het werk stellen om alle Kamerleden, inclusief de dissidenten Koppejan en Ferrier, rustig te houden. Wilders heeft deze noodzakelijke rust behoorlijk verstoord en dat gaat ongetwijfeld gevolgen krijgen voor de verhoudingen binnen deze partij. Daarnaast vergeet Wilders de zin "practise what you preach". Wilders ergert zich groen en geel als het gaat om het tanende gezag van de politiek. In plaats van het goede voorbeeld geven, breekt hij zelf het gezag van de politiek af door zo tekeer te gaan tegen notabene de premier van dit land. Hoe kan Wilders in godsnaam de volgende keer tegen de burgers zeggen: "behandel de gezagsdragers met respect". Al met al kent deze dag slechts één verliezer en dat is echt Geert Wilders. Wij staan aan de vooravond van een wereldwijde financiele crisis, de Staatsschuld stijgt met €425 per seconde. De regering moet alles op alles zetten om het land van Henk en Ingrid door deze crisis te loodsen en dat kan alleen met de toverwoorden rust, duidelijkheid en eendracht. Dit proces heeft Geert Wilders behoorlijk verstoord en in het belang van Henk en Ingrid wordt het daarom hoog tijd dat Wilders eens een keer normaal gaat doen.

Klaar voor de start

Gisteren stond de jaarlijkse barbeque van de VVD Twenterand weer op de agenda. Deze barbeque was niet alleen georganiseerd voor de bestaande leden, maar ook om onze nieuwe leden te verwelkomen. Ondanks het wisselvallige weer was het gezellig en goed. De VVD-tank is weer gevuld en wij zijn klaar voor de start. Vol goede moed gaan wij weer voor onze burgers aan de slag. Het beloofd een hete herfst te worden. Wie kan ons nog stoppen?

Integer of niet integer. Meer smaken zijn er niet

Een opvallend bericht op de website van het binnenlands bestuur: 'VVD-er Wilma Verver is als burgemeester van Schiedam ernstig tekort geschoten als het gaat om integriteit'. Verver heeft zich als burgemeester schuldig gemaakt aan belangenverstrengeling en machtsmisbruik. Een harde conclusie van het integriteitsrapport dat het Bureau Integriteit Nederlandse Gemeenten (BING) heeft opgesteld. Tot nu toe is dit een vrij helder verhaal, maar helaas roept de titel - oud-burgemeester Schiedam handelde onvoldoende integer - van dit nieuwsfeit veel verontwaardiging op. Wat is in vredesnaam onvoldoende integer? Wil deze conclusie suggereren dat Verver af en toe integer is? Wel integer als het gaat om onderwerp Y, maar niet integer bij de behandeling van onderwerp X. Is de mate van haar integriteit ook afhankelijk van het type weer, of van haar gemoedstoestand, of van de prestaties van de Schiedamse hockey- en cricketvereniging Asvion? Hoe zal de slotspeech van de Schiedamse gemeenteraad klinken wanneer zij haar burgemeesterschap neerlegt: "U was bij tijd en wijlen behoorlijk integer".

Allemaal kletskoek natuurlijk. Wie de verantwoordelijkheid draagt is integer of niet integer. Meer smaken zijn er niet. Mevrouw Verver en BING zouden de mening van de overleden PvdA-er Ien Dales over integriteit eens moeten teruglezen. Haar simpele conclusie is: "een beetje integer bestaat niet". En zo is het maar net, wie de verantwoordelijkheid wil dragen, moet ook altijd integer kunnen handelen. Wie dat niet kan - zoals Verver - is gewoon niet geschikt voor deze functie.

De hypocrisie van Links

Mijn voorspelling kort na de afschuwelijke daad van Breivik is helaas uitgekomen: de link leggen tussen de daden van Breivik en het gedachtengoed van Geert Wilders. Kort na de aanslag van Breivik kroop de Linkse Kerk uit hun schulp om de schuld in de schoenen van Geert Wilders te schuiven. Naar mijn idee hebben ze na 10 jaar wachten eindelijk een goede stok gevonden om de populisten van de rechtervleugel eens een lesje te leren. Echter druipt de hypocrisie uit hun pennen en helaas heeft hun geluid in de media de overhand gekregen. Waarom is het hypocriet? Na de aanslag op Fortuyn en van Gogh riep de Linkse Kerk in één koor: laten we kalm blijven en ons manen tot bezinning. Uiteraard zou je deze reactie ook verwachten na de weerzinwekkende daad van Breivik. Helaas, nu de kogel nu een keer van rechts kwam zijn de woorden kalmte, bezinning en respect voor elkaar niets meer waard. Ditmaal wordt geen enkel middel geschuwd om een link proberen te leggen tussen Breivik en Wilders. Uiteraard werden Le Pen, Haider, de Winter en Prodi ook niet gespaard.

Daarnaast mag de Linkse Kerk zelf ook een keer in de spiegel kijken. Spraken zij ook hun afschuw uit wanneer hun eigen discipelen en zijn volgelingen flink over de rooie gingen? Hoe zat het ook alweer met de bedenkers van "tien over rood", het programma van Nieuw Links. In dat programma stelden de Nieuw Linksers de erkenning van de DDR voor. Nergens viel een negatief woord over de DDR te bespeuren, terwijl iedereen op de hoogte was van de Stasi-praktijken. Waar bleef de afschuw toen de sympathie van Paul Rosenmoller voor Pol Pot en zijn weerzinwekkende regime aan het licht werd gebracht. Doodleuk geld inzamelen voor deze dictator, terwijl de Vietnamezen in gammele bootjes de hel probeerden te ontvluchten. Van bloedrood naar GroenLinks laten we maar zeggen. Overigens heeft Paul Rosenmoller ooit het volgende eens gezegd over zijn activiteiten voor Pol Pot en consorten: "spijt is niet het woord wat in mij opkomt". Er zijn natuurlijk nog andere voorbeelden die zeker mogen ontbreken. Denk bijvoorbeeld ook aan de oprichters van de SP en hun onvoorwaardelijke sympathie voor Mao en zijn "grote sprong voorwaarts".
Dat geldt ook voor de dubieuze reisjes van de CPN-delegatie naar de Sovjetunie om daar hun steun voor het communisme te betuigen. Wie de geschiedenisboeken openslaat, leest in één oogopslag welke verschrikkingen het communisme heeft voortgebracht.

Hoewel deze voorbeelden dateren uit de jaren '70 en '80, heeft de Linkse Kerk ontzettend veel moeite gehad om de echte waarheid van deze acties en sympathieën onder ogen te zien. Het is de ongehoorde arrogantie van links om telkens maar weer met hun vinger te wijzen naar een ander en de woorden `Kruisigt Hem' uit te spreken, terwijl zelfreflectie bij hen volkomen vreemd en ongepast is.

Het was een mooi seizoen

Het politieke seizoen 2010/2011 is bijna ten einde en daarom is de tijd rijp om eens terug te kijken. Als ik het afgelopen jaar evalueer dan zijn er drie keerpunten geweest, die zowel voor de VVD als voor mij persoonlijk van groot belang zijn geweest.

Keerpunt 1
Trudy van Nederpelt zat perfect in haar rol als fractievoorzitter van een oppositiepartij en daarom was het ontzettend jammer, maar wel begrijpelijk, dat zij besloot om haar functie neer te leggen. Het vertrek van Trudy maakte voor mij de weg vrij om haar zetel definitief over te nemen. Met veel enthousiasme gaf ik in
eerste instantie mijn "ja-woord", maar al snel begon mijn gevoel alsnog te knagen.
Dat knagende gevoel had te maken met vier belangrijke vragen, die ik mezelf en anderen stelde:
- ben ik op dit moment rijp voor een rol als fractievoorzitter?
- kan de VVD zich een tweede tussentijds vertrek van een fractievoorzitter veroorloven als ik een baan elders kan aanvaarden?
- geniet ik gevoelsmatig het volledige vertrouwen van het bestuur en de fractie?
- is de combinatie werk/privé klaar voor deze stap?

Op deze drie prangende vragen heb ik een "nee, nog niet" moeten geven. De VVD Twenterand had tijd nodig voor stabiliteit en groei. Het zorgen voor stabiliteit en het streven naar groei kon ik met mijn leeftijd en geringe ervaring onvoldoende realiseren. De VVD Twenterand kon na mijn "nee, nog niet" Chris Walraven inzetten om die stabiliteit en politieke groei te realiseren. Ik was blij dat ik mijn rol als fractievertegenwoordiger kon blijven voortzetten. Alleen op deze manier kon ik het beste de VVD van dienst zijn en als fractievertegenwoordiger kon ik ook in alle rust de broodnodige ervaringen en kennis opdoen.

Keerpunt 2
De stap van Chris om de zetel van Trudy over te nemen is een schot in de roos geweest, want Chris heeft voor de nodige stabiliteit en groei gezorgd. Daarnaast groeit de VVD Twenterand, links en rechts proef ik veel sympathie voor ons en dat is een goed teken. Het wordt vaak vergeten, maar Chris heeft gelukkig als pensionado zeeën van tijd om zich bezig te houden met de politiek. Dat is een ongekende luxe en ook ontzettend belangrijk, want hierdoor kan de VVD Twenterand zich snel inlezen, voorbereiden en vooral snel en effectief handelen. Een mooi voorbeeld is natuurlijk het bestuursakkoord. Daarnaast is Chris een scherpe maar eerlijke debater en ook dat wordt ontzettend gewaardeerd. De burgers/pers zien graag politici die heldere taal spreken en op dat punt scoort Chris goed. Ik hoop en verwacht, dat Chris zijn rit gaat uitzitten, want hij verkeert in bloedvorm.

Keerpunt 3
Hoewel het fietspadenonderzoek in eerste instantie een groot succes was, ging dat helaas teniet in een debat. Op de één of een andere manier kon ik de lijn van de vorige twee raadsperiodes als fractievertegenwoordiger niet doorzetten. Misschien was ik wel te gretig, wilde te snel. Vanaf dat moment ben ik me meer gaan focussen op de voorbereiding en reflectie, sindsdien gaat het alleen maar beter. Ik krijg ook plezierige feedback van mijn achterban. Ik begin me ook meer en meer thuis te voelen bij de "sociale onderwerpen" en dat vertaalt zich in de manier waarop ik mijn onderwerp verwoord en hoe ik nu het debat inga.

Toekomst
De samenwerking tussen Chris en mij verloopt goed. Als (oud)ondernemer is het goed, dat Chris de financieeleconomische onderwerpen voor het komende jaar gaat doen en ik de sociale onderwerpen. Na volgend jaar is het wellicht raadzaam om wat onderwerpen te gaan wisselen. Een scheiding van onderwerpen zorgt ook voor een eigen verantwoordelijkheid. En dat voelt goed. Ik hoop dan ook dat ik met mijn onderwerpen zal scoren en de VVD Twenterand veelvuldig in de media kan laten schitteren. De VVD Twenterand zit momenteel in een flow en dat is een prettige constatering. Of deze flow uiteindelijk ook wordt vertaald naar een zetelwinst bij de eerstvolgende verkiezingen zal de tijd leren. Met de komst van Erik Kobes en Rene Snippe heeft de VVD weer meer kennis en energie in huis gekregen (in de steunfractie) en dat is voor een kleine partij als de VVD belangrijk. Het is dan ook plezierig om tweewekelijks met een grote deskundige steunfractie te discussiëren over de politieke agenda en de standpunten te formuleren die Chris en ik namens de VVD in de raad kunnen verkondigen. Na de vakantieperiode gaan we er weer vol energie en plezier tegen aan om (politieke) zaken voor de burgers van Twenterand te bewaken, te borgen en indien nodig in hun voordeel om te buigen.

Ik wens iedereen een fijne vakantie toe, in verre oorden of dichtbij huis, met veel zon en voldoende rust om weer genoeg energie op te doen voor de komende periode.

Cijfers zeggen niet alles

Toegegeven, uitgaan was ook mijn grote passie. Heel veel lol maken met de vrienden. Op de vrijdagavond met een beugel Grolsch aan het schap staan en op de zaterdagavond stappen door heel Twente. Dat waren inderdaad schitterende tijden! Echter moest ik helemaal niks van drugs hebben. Persoonlijk kende ik in mijn directe omgeving geen jongeren, die in het weekend af en toe een lijntje namen. Buiten mijn directe omgeving hoorde ik wel eens spookverhalen over jongeren die zich bezig hielden met drugs, maar dat soort gebeurtenissen bestempelde altijd als een incident. Alles wat in Twente gebeurde is een incident, alles wat in het Westen gebeurt is schering en inslag, althans dat was toen mijn mening.

Sinds ik fractievertegenwoordiger ben voor de VVD heb ik deze mening wel moeten wijzigen. In de afgelopen jaren heb ik veel verontrustende gesprekken gevoerd met jongerenwerkers, die intensief bezig zijn met verslaafde jongeren, hetzij verslaafd aan de alcohol hetzij verslaafd aan de drugs. Via deze tak van "sport" heb ik de vreselijke verhalen gehoord over jongeren die verslaafd zijn aan de drugs. Dankzij deze gesprekken heb ik dus ook alle kenmerken van het "fenomeen" GHB geleerd. Volgens de straathoekwerkers en hulpverleners zijn er verschillende oorzaken aantoonbaar waarom jongeren verslaafd raken aan de GHB en aan andere soorten drugs. Niet alleen zij, maar ook de politiek en de politie onderstrepen met dikke koeienletters de problematiek van GHB-gebruik in onze gemeente Twenterand. Met man en macht strijden zij om dit probleem de kop in te drukken. Sindsdien heb ik ook definitief de conclusie getrokken: dit zijn geen incidenten meer.

Ik ben er dan ook van overtuigd dat het probleem alleen opgelost kan worden wanneer het GHB-gebruik en andere soorten drugsgebruik niet bestempeld worden als een incident. Sindsdien ben ik ook voorbarig met het trekken van conclusies op basis van cijfers over bijvoorbeeld het aantal GHB-gebruikers. Als het om jongerenproblematiek gaat en in dit geval over drugsgebruik, dan is het namelijk erg onverschillig om te gaan leunen op de beschikbare cijfers. Want als het om dit onderwerp gaat, dan vormen deze cijfers slechts het topje van de ijsberg. De politiek, de politie en de jongerenwerkers kunnen namelijk niet alles in kaart brengen. Niet alle GHB-verslaafden van de gemeente Twenterand zijn namelijk in beeld gebracht. Sommige GHB-gebruikers zijn simpelweg onzichtbaar, daarnaast reiken de armen van de jongerenwerkers tot aan de voordeur. Wat zich achter de voordeur afspeelt is en blijft onbekend.

Het is daarom van belang om niet meteen triomfantelijk te gaan lopen zwaaien met cijfers om daarmee meteen over te gaan tot het trekken van conclusies. Voorzichtigheid is in dit geval noodzakelijk.

Ik ben onthutst

Sinds afgelopen dinsdag ben ik onthutst en dat ben ik eerlijk gezegd niet vaak. Het onderstaande verhaal schept meer duidelijkheid over waarom ik onthutst ben.

Het MKB-rapport van enkele weken terug - onderzoek naar het ondernemersklimaat in de breedste zin van het woord - was vernietigend voor de gemeente Twenterand. Van een matige 17e plek in 2008 is onze gemeente afgezakt naar een beschamende 21e plek. Er moet bij verteld worden dat het rapport bestond uit 25 gemeenten. Tel uit je verlies. Uit dit rapport blijkt dat het goed mis is met het ondernemersbeleid en de communicatie van de gemeente Twenterand. Geheel terecht heeft de VVD Twenterand dit onderwerp op de agenda van het vragenhalfuurtje geplaatst. De VVD had verwacht dat dit rapport de ogen van het college zouden openen. Een mens mag natuurlijk wat hoop hebben.

Helaas bleek dit niet het geval. Burgemeester Visser reageerde behoorlijk laconiek op het rapport van het MBK en kwam voornamelijk aanzetten met punten waar de gemeente Twenterand wel goed op scoorde. Een verkeerde opstelling, want de politiek moet vooral gaan praten over de zaken die niet goed zijn. Bij het opnoemen van de goede punten vergiste onze burgervader ook nog eens behoorlijk. Hieruit bleek dat burgemeester Visser nauwelijks feeling heeft met dit onderwerp. Een pijnlijke constatering aangezien onze partnergemeenten wel het belang van goed ondernemerschap inzien. Geen wonder ook dat onze partnergemeenten wel hoog op het MKB-rapport staan.

Ik vind de opstelling van burgemeester Visser misplaatst en het is ook niet te verkopen naar onze partnergemeenten. Daarnaast blijft het vreemd waarom de overige politieke partijen ons niet steunden. Blijkbaar hebben de andere partijen toch andere prioriteiten. Ik ben zeer benieuwd wat voor staartje dit onderwerp krijgt, maar vooralsnog blijf ik onthutst.

Het belang van Straathoekwerk

De VVD Twenterand heeft de rapportage van het straathoekwerk als discussiepunt ingebracht in de raad.
Het viel op dat veel partijen slechts matig op de hoogte waren van het werk en de inzet van deze straathoekwerkers. De rapportage over de Straathoekwerkers laat veel inzet en betrokkenheid zien. Dit kwam ook duidelijk naar voren tijdens het gesprek dat de VVD Twenterand heeft gevoerd met een straathoekwerker en diens leidinggevende. Het organiseren van verschillende activiteiten - ook tijdens de zomervakantie - heeft een dubbele functie. Aan de ene kant bieden deze activiteiten veel vertier voor de jongeren en aan de andere kant zijn de straathoekwerkers in staat om problemen snel te signaleren en de invloed op jongeren te vergroten, zodat mogelijke problemen kunnen worden voorkomen of worden verminderd. Op deze manier snijdt de mes aan twee kanten.


In de rapportage ging de aandacht ook uit naar het GHB-gebruik onder jongeren. De “hamvraag” is, is de politiek bekend met het "fenomeen" GBL? Lang niet alle partijen waren bekend met de grote en nadelige effecten van GBL. Eigenlijk is het triest, dat deze levensgevaarlijke drugssoort niet bekend is bij de politiek. GBL is een industrieel schoonmaakmiddel en is (helaas) tevens geschikt als spierontspanner, antidepressivum en als slaapmiddel. In lage doses geeft het een ontspannend en een stoned gevoel, maar bij een hoge dosis kun je in een narcose terecht komen. Bij roekeloos gebruik - GBL in combinatie met alcohol, barbituraten, benzodiazepines, opiaten en andere downers - kan het zelfs leiden tot de dood. In zekere zin lijkt GBL veel op GHB alleen is GBL veel krachtiger en gevaarlijker. Een ander hoofdpijndossier is nog steeds het GHBgebruik waar de gemeente Twenterand al jaren mee worstelt.
Het is nog steeds erg moeilijk om het aantal GHB-gebruikers exact in kaart te brengen. Dat komt, doordat jongeren in de praktijk erg geheimzinnig doen over het gebruik van GHB. Er rust blijkbaar een taboe op deze drugssoort. De jongeren weten het wel van elkaar, maar er wordt nauwelijks open over gepraat.
Door deze geslotenheid is het erg lastig om een cijfermatige indicatie te maken. Maar al waren er cijfers voorhanden, dan nog zou dit slechts een topje van de GHB-ijsberg zijn. De Straathoekwerkers weten namelijk niet wat er allemaal achter de voordeur speelt. Dat is ook logisch, want de armen van de Straathoekwerkers reiken simpelweg niet verder dan juist die voordeur.


Zouden ze dat niet kunnen peilen bij andere welzijnsorganisaties? Dat zou eigenlijk wel moeten
en kunnen, maar er is helaas nog niet echt sprake van een efficiënte samenwerking tussen
de verschillende welzijnsorganisaties. Niet alleen voor de Straathoekwerkers, maar ook voor Stichting Jongerenwerk Den Ham en alle andere organisaties is dit een bron van frustratie. Er liggen zoveel kansen wanneer er gekozen gaat worden voor een efficiënte samenwerking waarin kennis, kunde en ervaringen met elkaar worden gedeeld. Op deze manier zou het Straathoekwerk veel beter in staat zijn om een juiste inschatting te maken van de drugsproblematiek. In dat opzicht zou de politiek het voortouw moeten nemen om deze samenwerking af te dwingen. Vandaar ook dat de VVD Twenterand een oproep aan het college heeft gedaan om nu eens - na jaren doormodderen - werk te maken van deze samenwerking.
Wethouder Koster heeft aangegeven deze samenwerking te willen realiseren door middel van Perspectief.
De VVD geeft dit plan het voordeel van de twijfel: eerst maar eens zien, dan geloven. Aan het eind van dit jaar komen wij hier zeker op terug. Een andere prangende vraag is: wat gaat het college doen met dit rapport over het straathoekwerk? Welke nieuwe inzichten heeft dit rapport opgeleverd en dragen deze inzichten ook bij tot een koerswijziging betreffende het Straathoekwerk. Straathoekwerk wenst namelijk dat de gemeente Twenterand eindelijk eens trendvolger wordt en dit ook duidelijk communiceert naar de Straathoekwerk. Een belangrijke maar een niet te onderschatten opgave aangezien het college nog steeds zoekende is.

Financieel gezond?

Het college kan met zekerheid stellen dat Twenterand een financieel gezonde gemeente is. Althans dat zegt de gemeente, de werkelijkheid is anders. Vorige week dinsdag stond de voetpadennota centraal tijdens de raadsdebatten. Uit de voetpadennota bleek dat er geen financiele middelen zijn, dus verdwijnt dit rapport in de ijskast. Ja, de gemeente Twenterand is een financieel gezonde gemeente.

Ingrid Jonker

In de film "Black Butterflies" stond het leven en het werk van de Afrikaanse dichteres Ingrid Jonker centraal. Deze dichteres is een beroemdheid geworden, omdat één speciaal gedicht "die kind" talloze mensen heeft geinspireerd om deel te nemen aan het verzet tegen het apartheidsregime van Zuid-Afrika. De beruchte pasjeswet maakte in die tijd deel uit van het regime. De aandacht voor dat gedicht herleefde nadat president Nelson Mandela in 1994 haar gedicht "die kind" voordroeg tijdens zijn inauguratie.

- Het kind dat doodgeschoten is door soldaten bij Nyanga-

Het kind is niet dood
het kind heft zijn vuist naar zijn moeder
die Afrika schreeuwt de geur schreeuwt
van vrijheid en heide
in de townships van het omsingelde hart

het kind heft zijn vuist naar zijn vader
in de optocht van de generaties
die Afrika schreeuwen de geur schreeuwen
van gerechtigheid en bloed
in de straten van zijn gewapende trots

Het kind is niet dood
noch bij Langa noch bij Nyanga
noch bij Orlando noch bij Sharpville
noch bij het politiebureau van Philippi
waar het ligt met een kogel door zijn hoofd

Het kind is de schaduw van de soldaten
op wacht met geweren pantserwagens en knuppels
het kind is aanwezig bij alle vergaderingen en wetgevingen
het kind loert door de vensters van huizen en in de harten
van moeders
het kind dat alleen maar wilde spelen in de zon bij Nyanga is overal
het kind dat een man is geworden trekt door heel Afrika
het kind dat een reus is geworden trekt door de gehele wereld

Zonder pas

Vertrouwen onnodig geschonden door de LOG's

Vanavond is het de avond des oordeels inzake de LOG's. Wat voor beslissing ook uit de bus rolt, het meest positieve is dat er nu eindelijk een heldere keuze kan worden gemaakt. De burgers die dicht betrokken zijn bij dit onderwerp hebben daar meer dan recht op, want zij hebben al veel te lang gewacht op een heldere keuze. Dat is spijtig, want de geloofwaardigheid van politiek Twenterand is door dit onderwerp behoorlijk aangetast! Is dit een verwijt naar met name de coalitiepartijen GBT en CDA? Ja, want door hun houding hing er bij dit onderwerp onnodig veel elektriciteit in de lucht en dit ging ten koste van het nuchtere verstand en daarmee bedoel ik dus de feiten. Het gekonkel van het CDA heeft het vertrouwen van de burger in de politiek en het CDA in het bijzonder een dieptepunt bereikt. Daarnaast heeft het eindeloos vertragen en het opwerpen van drempels door de GBT onnodig veel risico's opgeleverd. Hoe dan ook, vanavond wordt er dan eindelijk beslist. Daarna is het goed om de werkwijze van de afgelopen jaren eens te gaan analyseren. Naar mijn inziens kan de politiek op basis van de evaluatie hier veel van leren. Al is het allleen maar om het vertrouwen van de burgers terug te winnen.

Antisemitisme is geen natuurverschijnsel, maar een daad tegen de vrijheid van de Joodse gemeenschap

Sinds jaar en dag maak ik mij zorgen om het stijgende antisemitische klimaat in Nederland. Dat onderwerp staat dicht bij mijn hart, omdat er in dit geval sprake is van veel onrecht. Dat onrecht heeft niets te maken met een soort gevoel van medelijden voor datgene wat er 60 jaar geleden gebeurd is. Daarnaast heeft het ook niets te maken met de opstelling van de autoriteiten jegens de Joodse gemeenschap - lees het restitutieproces - van vlak na de oorlog. Tot slot kies ik ook niet voor het kamp Israel inzake het conflict tussen Israel en Palestina.

Waar is het gevoel van onrecht wel op gebaseerd? De belangrijkste oorzaak voor de recente stijging van het anti-semitisme zijn de effecten van het conflict tussen Israel en Palestina, waarbij voornamelijk de Joodse gemeenschap in Europa de tol voor moet betalen. In dit geval is het afreageren van een conflict op deze gemeenschap onverdraagzaam. Voor mij is dit ook de kern van het bestaande onrecht. Er zijn voorbeelden genoeg waarin een duidelijk verband bestaat tussen het hardnekkige Midden-Oosten conflict en het sluimerende anti-semitisme in Europa en Nederland in het bijzonder. Denk bijvoorbeeld aan de demonstratie in Amsterdam "Vrij Palestina" ergens in de maand april van het jaar 2002. Het had een wreedzaam protest moeten zijn, maar het eindigde in een waar veldslag. Talloze Joodse burgers hebben voor hun leven moeten rennen, omdat zij werden opgejaagd door een horde Marokkaanse jongeren. De politie en een aantal vooraanstaande politici stonden erbij en keken ernaar. Momenteel zijn dit soort antisemitische incidenten schering en inslag. Zo is het tegenwoordig onmogelijk om les te geven over de Holocaust, omdat men name de allochtone scholieren het bestaan van de Holocaust ontkennen. Daarnaast zijn sommige wijken in Amsterdam, Rotterdam, Den Haag en Utrecht een no-go-area geworden voor met name opvallende joden. Ook de politiek, de publieke opinie, diverse maatschappelijke organisaties en zelfs de Kerk (PKN) staan anti-semitimse oogluikend toe. Ook daar zijn weer genoeg voorbeelden van. Allereerst de burgermeesters van de vier grootste steden, die nauwelijks steun willen verlenen aan de Joodse burgers die continu bloot worden gesteld aan verbaal en fysiek geweld. Daarnaast het verdoezelen van de antisemitische uitspraken van een Wassenaarse PKN-predikant, die de schuld van de holocaust in de schoenen van de Joodse gemeenschap schuift. Ook Harry van Bommel (SP) en Gretta Duisenberg verkeren zich - als het om anti-semitisme gaat - op gevaarlijk terrein. Niet omdat zij antisemitisch zijn, maar omdat zij tijdens protestmarsen geen afstand willen nemen van mensen die antisemitische leuzen verkondigen.

Niet alleen in Nederland, maar ook op Europees niveau is een stijging van het antisemitisme voelbaar. Het Zweedse Malmo wordt steeds vaker als hoofdstad van het West-Europese antisemitisme betiteld. De Joodse bevolking aldaar is in enkele jaren gehalveerd. Een belangrijke reden is het frequente bestoken door moslimimmigranten in een stad waarvan de burgermeester van tijd tot tijd zeer negatieve opmerkingen over de Joodse gemeenschap maakt. Het is onlangs ook bekend geworden dat in het Franse Vaulx-en-Velin 90% van de joden sinds de jaren tachtig weggegaan zijn. Dit komt grotendeels door overlast door moslims en een vijandige burgermeester.

De clash tussen Israel en Palestina is een hardnekkig conflict, dat veel emoties bij mensen oproept. Dat is nu eenmaal een gegeven en eerlijk gezegd begrijpelijk, maar het spuwen van gal op de Joodse gemeenschap in Nederland is verwerpelijk en het moet ook direct stoppen. Want de Joodse gemeenschap van Nederland en Europa zijn niet verantwoordelijk voor het Midden-Oosten conflict. Dit probleem wordt gelukkig ontarmd door een aantal politici, wetenschappers en publicisten. Onlangs heeft CU-leider Andre Rouvoet de alarmbel doen rinkelen en ook oud VVD-leider Frits Bolkestein heeft meerdere malen zijn zorgen geuit. Helaas zijn het slechts woorden en het is nu wachten op een krachtigde daad. Een daad in de vorm van een openbaar protestgeluid. Een protestgeluid tegen anti-semitisme en voor vrijheid van een onderdrukt Joodse gemeenschap.

Besef van onze beschaving

Nederland, 1991. VVD-leider Frits Bolkestein doorbrak het taboe door te pleiten voor een krachtige verdediging van de Europese beschaving en haar belangrijkste waarden - zoals de scheiding van Kerk en Staat, de vrijheid van meningsuiting en gelijkheid tussen man en vrouw. De overige fractieleiders, Woltgens (PvdA), Brouwer (GroenLinks), van Mierlo (D66) en Lubbers (CDA) namen het (helaas) niet op voor de VVD-leider. De woorden van Bolkestein zorgden voor een kentering in het debat inzake de multiculturele samenleving, maar daar bleef het eerlijk gezegd ook bij. Hoe zou het zijn geweest als de overige fractieleiders toentertijd op één lijn stonden met Frits Bolkestein? Was het integratiebeleid dan wel een succes geworden? Dat is moeilijk te voorspellen, maar de bewustwording, de ontarming en de verdediging van onze kernnormen en waarden had wel de grondslag kunnen worden voor het huidige integratiebeleid. Momenteel is dit helaas niet het geval en dat zorgt ook voor de nodige inconsequentie: enerzijds het wel of niet toestaan van een hoofddoekje op een middelbare school en anderzijds het wel of niet overboord gooien van onze kernnormen en waarden om uiteindelijk de partcipatie van minderheden te bevorderen. Deze vorm van inconsequentie leidt tot verwarring in de Nederlandse samenleving en roept meerdere malen de vraag op: welke richting moet Nederland op? Deze verwarring kan doorbroken worden door nu eindelijk te kiezen voor onze kernnormen en waarden, want dat is nu eenmaal de basis van onze beschaving waar wij eeuwen geleden voor hebben gestreden. De keuze voor onze beschaving schept duidelijkheid in de richting die wij op moeten gaan. Laten we daarom teruggaan naar de woorden van Frits Bolkestein: nooit en te nimmer tornen aan onze kernnormen en waarden en ook niet een klein beetje.

Kansen voor Mark Rutte

De `slag om de Eerste Kamer´ is alweer een tijdje achter de rug. Het gedroomde getal 38 is op een haar na niet gehaald, het huidige kabinet kreeg het getal 37 voor de kiezen. In het begin van de avond stond het getal 35 op de klok, dus achteraf gezien mogen we blij zijn met 37. Hoewel 38 beter was geweest, want het getal 38 stond ten eerste garant voor een levensbelangrijke meerderheid in de Eerste Kamer en ten tweede voor de vitaliteit van het kabinet. Hoewel pas op 23 mei uitsluitsel wordt gegeven over de definitieve einduitslag, gaat iedereen er eigenlijk vanuit dat het huidige kabinet geen meerderheid in de Eerste Kamer gaat behalen.

Is dat ramp? Onze populaire premier Mark Rutte gaf dat niet met zoveel woorden aan, maar voorspelde wel een aantal flinke beren op de weg. Tuurlijk kost het met een minderheid in de "First Room" veel moeite om de plannen van het kabinet te realiseren en uiteraard gaat het gepaard met veel shoppen bij de buren waar je eigenlijk nooit eerder langs bent geweest. Maar deze "problemen" scheppen ook weer kansen! De eerste kans is natuurlijk voor het politieke klimaat in Nederland, want deze situatie vraagt nu meer debat. De debatten worden daardoor spannender waarbij meer gelet wordt op de inhoud dan op de beeldvorming van een bepaald onderwerp. Daarnaast zorgt deze situatie voor meer scherpte bij de bewindslieden, dat komt het resultaat van een plan alleen maar ten goede. Tot slot is deze situatie ook een kans voor Mark Rutte, want nu moet hij wel zijn handreiking naar de andere partijen waar maken. Dat klinkt somberlijk, maar op deze manier is hij en zijn kabinet minder gebonden aan de PVV als gedoogpartner. Daarnaast kan Mark Rutte zijn kennis en overtuigingskracht laten zien, gelukkig heeft hij dit in een eerder stadium kunnen bewijzen. Denk maar aan het succesvolle debat over de missie naar Kunduz waarin Mark Rutte de politieke leider Jolande Sap kon overtuigen om alsnog voor een missie te gaan stemmen. Als Mark Rutte deze handelswijze kan voortzetten, dan kan hij uitgroeien tot een favoriet Staatsman.

Alles draait om chemie

VVD-coryfee Hans Wiegel gaf enkele weken geleden in een gesprek met Radio 1 aan, dat chemie de basis is voor een goede en een duurzame samenwerking. In één adem gaf hij ook aan, dat het ontbreken van chemie heel vaak de oorzaak is van een kabinetsbreuk. Daarmee bedoelde hij natuurlijk het laatste kabinet van premier Balkenende, dat was namelijk een kabinet zonder chemie maar wel veel wantrouwen en disrespect. Daarnaast gaf Wiegel ook aan, dat elkaar wat gunnen ook van essentieel belang is voor een goede samenwerking. Dat aspect ziet hij sterk terug in het huidige kabinet van Premier Rutte. Het zegt toch wel wat, dat het zwaar gehavende CDA evenveel Ministers en Staatssecretarissen mag leveren als de VVD met zijn 31 zetels.

Ik ben het volledig met de uitspraken van Hans Wiegel eens en ik moest gelijk terugdenken aan onze samenwerkingsverband binnen de VVD Twenterand. Steeds vaker krijgen wij complimenten over onze manier van politiek bedrijven. Maar tegelijkertijd wordt er nog wel eens aan mij gevraagd of het niet zwaar is, aangezien wij maar 1 raadszetel hebben. Mijn antwoord is altijd: neen, want de chemie is uitstekend en dat voedt onze honger om ons nog meer in te zetten voor een beter Twenterand. Vervolgens vul ik tegelijkertijd aan, dat het niet zo heel moeilijk is om de teamgeest te bevorderen. Af en toe een borrelavond doet namelijk wonderen, want de de beste grappen en ideeen komen dan naar boven. Daarnaast nodigen wij altijd de uitbater van het cafe uit om zijn vlijmscherpe politiek analyse aan te horen. Ook dat werkt stimulerend! Heerlijk zo,n avond! Aan de coalitiepartijen GBT en CDA kan alleen maar zeggen: kweek eens chemie door met z,n allen naar het cafe te gaan.

Help het CDA

De VVD doet het voortreffelijk. Voor het eerst sinds 1918 een liberale premier en voor het eerst de grootste partij van Nederland. Daarnaast een ijzersterk kabinet met ervaren VVD-bewindspersonen, die streven naar real politic: duidelijke taal en de problemen bij de wortel aanpakken. De andere kabinetspartner van de VVD, het CDA verkeert in zware tijden.

Het CDA is een verdeelde partij, het CDA is een partij zonder een aansprekende leider, het CDA is een partij die te lang door is gegaan met Balkenende, het CDA is een middenpartij, terwijl de meeste mensen uitwijken naar links of naar rechts, het CDA is een partij met ontevreden leden, het CDA heeft een bejaarde als lijsttrekker voor de Eerste Kamer, het CDA heeft nog steeds geen partijvoorzitter en tot slot koerst het CDA af op een nieuwe verkiezingsnederlaag.

Arm CDA! Deze penibele toestand is ook zorgelijk voor de VVD en in mindere mate voor de gedoogpartner PVV. Het is van groot belang dat deze drie partijen een meerderheid vormen in de Eerste Kamer, omdat daarmee de kabinetsplannen sneller uitgevoerd kunnen worden. Voor die meerderheid zal een redelijke zetelwinst van het CDA een geschenk uit de hemel zijn. Aangezien ik van mening ben dat Rutte absoluut zijn karwei moet afmaken, hoop ik ook dat er ook veel mensen zijn die op het CDA gaan stemmen. Met mij zijn er vele andere VVD'ers, die deze mening delen. Als kabinetpartners onder elkaar is het niet alleen belangrijk om elkaar wat te gunnen, maar ook om elkaar in moeilijke tijden te gaan helpen. Zeker nu!!

Egypte strakt het nieuwe Iran?

De gebeurtenissen in Tunesie en Egypte halen tegenwoordig iedere dag de voorpagina's van alle gerespecteerde kranten. Het volk heeft genoeg van de heersende macht en eist onmiddelijk het vertrek van Ben Ali en Mubarak. De eerst genoemde is het land al ontvlucht, de laatst genoemde houdt zijn poot nog stijf. Maar voor hoelang nog? Datgene wat wij op tv zien is geen normale volksopstand, maar een opstand dat neigt naar volledige anarchie. Kortom: een stuurloos, willoos, krachteloos land zonder enig perspectief. Juist in dat klimaat gedeien de extremistische groeperingen het best. De Moslimbroederschap behoort tot 1 van deze extremistische groeperingen. Deze club - die in 1928 in Egypte is gesticht - en tevens gesteund wordt door al-Qaida, streeft naar een Islamtische Rijk en een Kalifaat. De Moslimsbroederschap flirt openlijk met een machtsovername. Deze machtsovername zou nog wel eens werkelijkheid kunnen worden, omdat Egypte geen vrije, verlichte en wetsgetrouwe mensen zijn. Geen wonder ook dat Egypte de boot heeft gemist als het gaat om technologische en industriele ontwikkelingen. Daarnaast heeft de Moslimsbroederschap de wind mee, omdat Iran volledig achter hen staat. Vorige week opende de Iraanse krant Kayhan met de volgende krantenkop: "De storm van de islamitische revolutie gaat van Tunesië naar Egypte. De troon van de Farao trilt". Tot slot is de Moslimbroederschap populair, denk maar aan de 88 zetels die zij wisten te bemachtigen tijdens de verkiezingen van 2005. Wat gebeurt er wanneer de Moslimbroederschap de touwtjes in handen krijgen. Krijgen we kopie van de Iraanse revolutie uit 1979? Een voortdurende bedreiging voor de wereldvrede? Een horrorscenario voor Israel? Tot nu toe gelukkig een angstbeeld, maar wel een angstbeeld dat realiteit kan worden.

What to do? De V.S. heeft uit monde van Hillary Clinton de eerste handschoen opgepakt. Volgens haar is een democratische overgang van groot levensbelang. Alleen via deze weg kan een islamtische machtsovername voorkomen worden. Maar om dit te kunnen realiseren moet er nog veel gebeuren. Europa zou uit monde van de Europese leiders een krachtiger geluid moeten laten horen. Momenteel zijn het slechts steken van een wesp. Het is nu wachten op een verbaal kanon. Pas dan kan overgegaan worden naar doeltreffende, wijze acties. Alles in het belang van het behoud van de wereldvrede.

Geert Wilders heeft levenslang

Vorige week werd aan mij de vraag gesteld, wie de best beveiligde persoon van Nederland was. Ik dacht gelijk aan onze Maxima, maar ook de namen van Folkert van der Graaf en de bestuursleden van Feyenoord schoten mij te binnen. Maar de meest beveiligde persoon is natuurlijk Geert Wilders. Waar Geert is, is beveiliging. Op het Binnenhof is het natuurlijk vanzelfsprekend dat er rondom Geert een groepje kleerkasten rondlopen. Dat geldt natuurlijk ook wanneer Geert met zijn PVV door het land trekt. Maar Geert is ook een mens, die ook een vriendin heeft en ook een normaal sociaal leven, maar ook in zijn priveleven is hij volledig afhankelijk van beveilging. Een hapje eten met zijn vrouw? De beveiliging gaat mee. Een simpel duurloopje door het bos? De beveiliging trekt ook zijn sportschoenen aan. Altijd beveiliging, altijd controle, altijd alle dingen afwegen en altijd waakzaam zijn. Waakzaam zijn voor wat? Er zijn namelijk aardig wat (extreemlinkse) figuren, die het niet zo nauw nemen met de democratie en respect voor andersdenkenden. Geert Wilders is daar zeker het slachtoffer van. Het is onvoorstelbaar dat Wilders als politicus, notabene op democratische wijze verkozen, op deze manier moet leven. Geert Wilders heeft levenslang gekregen.

'De Kleine Keizer'

Afgelopen weekend was ik in Nijverdal bij de AKO, als fervent lezer was ik daar om op zoek te gaan naar een goed boek. Mijn oog viel direct op het boek 'de kleine keizer', geschreven door Martin Bril. Omdat ik altijd wel geintereseerd ben in geschiedenis, twijfelde ik geen moment om het boek over het leven van Napoleon Bonaparte aan te schaffen. Diezelfde dag ben ik gelijk begonnen met lezen, enkele uren later had ik het boek ook meteen uit. Normaal gesproken zijn geschiedenisboeken zwaarlijvig, diepgaand en nogal humorloos. Dat geldt gelukkig niet voor het boek 'de kleine keizer'. 'De kleine keizer' geeft een goed beeld weer over het leven van Napoleon. Zo lees je bijvoorbeeld veel over zijn gewonnen veldslag bij Austerlitz, de barre tocht naar Rusland, zijn Grande Armee en last but not least zijn verloren veldslag bij Waterloo. Tussen de bedrijven door heeft Martin Bril ook talloze, dikwijls humoristische anekdotes in het boek verwerkt. De combinatie taaie geschiedenis en luchtige anekdotes maakt het boek 'de kleine keizer' tot een meestwerk. De meeste anekdotes gaan over zijn vele minnaressen, zijn hofhouding, het kolderieke geblunder van Maarschalk Ney en de kunst van het overdrijven, een vaardigheid wat Napoleon in de loop der jaren eigen heeft gemaakt.

Eén anekdote wil ik u zeker niet onthouden. Deze anekdote heeft betrekking op het slagveld bij Waterloo op 18 juni 1815. Op dat moment was de strijd tegen de troepen van Wellington en Blucher in volle gang. "Vanaf het ideale gezichtspunt bij La Belle Alliance keek Napoleon toe, en hij vervloekte Maarschalk Ney, die zoveel mooie calevarie de ondergang in dreef. Aan zijn rechterhand zag hij inmiddels Pruisische troepen de nederzetting Plance-noit in trekken en hij gaf generaal Lobau opdracht ze terug te werpen. Of de kleine keizer op dit moment al wist dat het verkeerd zou aflopen is onbekend. Misschien was hij wel noodzakelijk met zijn aambeien bezig. Je moet er toch niet aan denken dat je op het moment supreme, als alles in de waagschaal ligt, je leven, je reputatie, je keizerrijk, je gezinsleven, het naakte bestaan van duizenden mensen, last hebt van prozaische kwalen".

Wat een tragiek, de keizer van Frankrijk kon op het moment van de waarheid zijn Grande Armee niet leiden, omdat hij last had van aambeien. Een leuke anekdote uit het boek 'de kleine keizer'. Jammer dat deze brilliante schrijver veel te vroeg overleden is.