Nog één keer 2010

2010 is bijna afgelopen en zo vlak voor de kerstdagen is de tijd rijp om het politieke jaar 2010 eens rustig door te gaan nemen.

Het jaar 2010 stond natuurlijk in het teken van de gemeenteraadsverkiezingen. De enthousiasme was bij iedereen bijzonder groot om op 3 maart 2010 een goed resultaat neer te gaan zetten. Daarnaast was de overtuiging bij iedereen aanwezig dat de VVD Twenterand sinds 1998 weer eens 3 zetels kon halen. Die gedachte was zeker niet onlogisch, omdat in 2009 en in 2010 enkele succesvolle interne wijzigingen zijn doorgevoerd. Denk bijvoorbeeld aan de overstap van de LLT naar de VVD. Terugkijkend was die overstap een heel mooi proces. Ook de komst van Jan Veerenhuis en Chris Walraven legde ons geen windeieren. Na een korte periode was iedereen overtuigd van de politieke kennis en vaardigheden van deze twee personen. Wibe Verboom en Roge von Piekartz waren echter niet overtuigd. Terugkijkend zijn de twijfels van Wibe en Roge echt serieus genomen, er zijn namelijk een aantal verhelderende gesprekken met hen gevoerd. Op basis van deze gesprekken was iedereen overtuigd dat zowel Wibe als Roge bijgedraaid waren. Bij de verdeling van de verkiezingsdebatten ging het alsnog mis. Wibe wilde met onmiddelijke ingang vertrekken en was niet meer in staat om een helder gesprek te gaan voeren. Het bestuur stond gewoonweg machteloos. Dat Wibe uiteindelijk vertrok, had natuurlijk te maken met de angst om zijn 2e zetel kwijt te raken. Wibe zag in Chris Walraven zijn grootste vijand. In plaats van een gezonde concurrentiestrijd koos Wibe, zijn vrouw en de familie von Piekartz voor de achterdeur. Vervolgens nam Wibe de gok om via Ton alsnog een zetel te gaan bemachtigen. Wibe gokte maar verloor uiteindelijk alles. Gezien ons zetelaantal en het vertrek van Trudy, had Wibe nu fractievoorzitter kunnen worden. Dat maakt voor hem de situatie alleen maar pijnlijker. Toch heb ik zeker geen medelijden met hem. Het pluche zat hem inderdaad lekker, maar hij kon er niet mee omgaan. In dat opzicht heeft Wibe gehandeld als een slechte politicus, omdat hij het starrige behoud van zijn pluche preveleerde boven de partij en last but not least boven de burger. Hopelijk keert hij niet meer terug bij de VVD, want een echte VVD'er verlaat nooit zijn huis.

Ondanks het gerommel met Verboom, verliep de campagne uitstekend. Er werd goed samengewerkt en de VVD stond zijn mannetje tijdens de verkiezingsdebatten. Toch werden de verkiezingen geen succes. De VVD zakte van 2 naar 1 zetels. Ondanks het harde werken heeft de LLT te weinig gepresteerd als oppositiepartij. De kiezer heeft te weinig daden gevonden en daarom zijn wij afgestraft. Het overlijden van Herman Slot had natuurlijk ook veel impact, maar mag niet als hoofdreden meegenomen worden. De teleurstelling bij deze verkiezingsnederlaag was bij iedereen en uiteraard ook bij mij erg groot. Ondanks dat ik geen zetel kreeg, kijk ik toch met een goed gevoel terug op de campagne. Achteraf had ik meer tijd vrij willen maken voor de campagne, maar vanwege mijn afstudeerperiode zat er dat helaas niet in. Toch hield de teleurstelling bij mij niet lang stand, want door mijn stemmenaantal (175) werd ik op 6 april alsnog beedigd als fractievertegenwoordiger.

Na de verkiezingen werd Trudy de nieuwe fractievoorzitter, ik de fractievertegenwoordiger en Chris Walraven werd de drijvende kracht achter Trudy en mij. Terugkijkend was dat een succesvolle combinatie. In mijn ogen zat Trudy helemaal in haar element. Ik heb haar nog nooit zo vrij en scherp zien debatteren. Haar soepele opstelling had in mijn ogen te maken met de vrije rol die zij als raadslid van een oppositiepartij heeft gekregen. Zij was ook eindelijk verlost van de beklemmende teugels van de vorige coalitiegenoten. Ondanks dat de VVD Twenterand weer de vleugels kreeg, werden wij eind mei opgeschrikt door het overlijden van Freek Becker. Hoewel hij ernstig ziek was, kwam zijn overleden toch vrij onverwachts. Erg treurig dat wij op deze wijze afscheid moesten nemen van een markante liberaal. Als raadslid en als wethouder heeft hij veel voor de partij betekend. Met zijn kennis en ervaring kon hij de partij altijd voorzien van de nodige impulsen. Freek Becker was ook iemand, die af en toe ook een stevige reprimande kon geven. Daardoor wist ik ook meteen waar ik aan toe was. Ik bewaar veel goede herinneringen aan Freek Becker.

Inmiddels deed het zomerreces zijn intrede. Tijdens dat reces gaf Trudy van Nederpelt aan te willen stoppen als raadslid van de VVD Twenterand. De verbazing was bij ons onzettend groot, ook omdat Trudy helemaal in haar element zat. Ook in dit geval zag niemand haar besluit aankomen, logisch ook want niemand was op de hoogte van haar situatie. Toch wilde zij onmiddelijk stoppen, want haar drukke werk- en privesituatie viel niet te combineren met het werk als raadslid. Hoewel het mosterd na de maaltijd is, heb ik mij toentertijd wel eens afgevraagd of Trudy niet voor 3 maart had kunnen stoppen. Toch heb ik veel respect voor haar moeilijke besluit, want Trudy was iemand die er altijd vol voor wilde gaan. Na het besluit van Trudy waren alle ogen op mij gericht, want volgens de kieswet was ik de eerste persoon die Trudy's zetel kon opvolgen. Terugkijkend was dat een ontzettend moeilijke keuze, enerzijds was dit natuurlijk een uitdaging, maar anderzijds twijfelde ik of dit wel het goede moment was. Uiteindelijk hield ik er teveel twijfels aan over en daarom heb ik het niet gedaan. Sinds mijn besluit heb ik er geen seconde spijt gekregen.

Mijn "nee" maakte de weg vrij voor Chris Walraven. Het is hem gegund, want het afgelopen jaar heeft hij het vuur uit zijn sloffen gelopen. Chris bleek snel een aanwinst te zijn voor de gemeenteraad. Hij verstaat namelijk de kunst om op een luchtige manier zijn standpunt duidelijk te maken, daarnaast kan hij ook ontzettend scherp luisteren. Goed kunnen luisteren mag gerust als een kerncompetentie beschouwd worden om als politicus goed te kunnen functioneren. De afgelopen maanden keerde de rust eindelijk terug in de VVD. De samenwerking tussen de fractie en het bestuur verloopt uitstekend en de VVD heeft al aardig wat onderwerpen op de agenda gezet. Denk bijvoorbeeld aan de Cogas-gelden, burgerparticipatie, het fietspadenonderzoek en alle financieel georienteerde onderwerpen. Daarnaast laten wij ook vaak ons gezicht zien, denk bijvoorbeeld aan de bustour door Twenterand, het bezoek aan het glazen cafe en het open huis bij de stichting jongerenwerk te Den Ham.

De VVD is momenteel goed bezig en het is voor mij een goed voornemen om deze lijn ook dit jaar door te gaan trekken.

Bruisend Vroomshoop

Vanavond even langs geweest bij het Glazen Cafe in Vroomshoop. Cafe Kremer zat hutje mutje vol, er was veel gezelligheid, veel (goede) muziek, het bier dat gretig de kelen spoelde en last but not least een aantal superenthousiaste mensen die zitting hebben genomen in het Glazen Cafe. Alles in het teken voor het goede doel. Hulde voor de organisatoren! Het beeld dat in Vroomshoop veel leven in de brouwerij is, werd deze avond weer eens bevestigd.

Van een meesterzet naar schaakmat

Job Cohen werd door de PvdA binnengehaald als de nieuwe Zonnekoning, die enerzijds de nieuwe premier van Nederland moest worden en anderzijds de opmars van Wilders moest stoppen. Volgens opiniepeilers en politicologen was dit een meesterzet, omdat zijn uitstraling en zijn bindend vermogen erg aansprak bij het publiek. Daar hebben zij gelijk in gekregen, want de partij steeg onmiddelijk naar ruim 30 zetels. De PvdA dacht eindelijk goud in handen te hebben. Doordat Cohen met veel bombarie werd binnengehaald keek iedereen reikhalzend uit naar zijn eerste televisieoptreden als leider van zijn PvdA. Het programma NOVA werd zijn eerste podium, het werd meteen ook zijn eerste struikelblok. Cohen sloeg meteen een modderfiguur door geen antwoorden te geven op een paar simpele financieel-economische vragen. Tijdens de landelijke verkiezingsdebatten maakte Cohen ook al geen al te beste indruk. Tijdens de één-op-één debatten leek Cohen behoefte te hebben aan een logopedist. Daarnaast werd zijn imago als financieel-onbenul wederom bevestigd. Alle hoop werd daarom maar gevestigd voor het integratiedebat met Geert Wilders. Ook in dat debat raakte Cohen niet in vorm, dat kwam natuurlijk ook omdat Wilders zijn slachtofferspositie weer uitermate goed benutte. Zijn gestuntel kreeg ook zijn vervolg tijdens de onderhandelingen voor een nieuw kabinet. Cohen groef meteen zijn eigen graf door een kabinet met het CDA en de VVD meteen te blokkeren. Hij vestigde namelijk al zijn hoop op een paars plus kabinet, maar iemand met een beetje politiek inzicht kon al meteen vermoeden dat Rutte daar totaal geen zin in had. Het uitsluiten van andere partijen pakte volledig verkeerd uit, want niet lang daarna werd het kabinet VVD-CDA met de PVV als gedoogpartner werkelijkheid.

Ook als leider van de oppositiepartij slaat Cohen momenteel nog geen deuk in een pakje boter. Aan alles is te zien dat Cohen geen echte politicus is. Dit beeld wordt momenteel door iedereen bevestigd en last but nog least ook nog eens door PvdA-coryfee Bram Peper. Zijn falen werd afgelopen week nog erger door het lijden van het Joodse volk ten tijde van de WO II naar voren te halen om de positie van de moslims weer te geven. Helaas is Cohen nummertje zoveel die deze vergelijking durft te maken, maar dat zijn wij eerlijk gezegd ook wel gewend van deze socialisten. Cohen - notabene van Joods komaf - had beter moeten weten. Bij het aanhoren van deze uitspraak hadden Sociaal Democraten als Willem Drees en Joop den Uyl zich meteen in hun graf omgedraaid. Terecht trouwens dat de pers en politiek van links tot rechts zijn uitspraak meteen hebben neergesabeld.

Cohens geblunder heeft niet alleen een negatief effect op het aantal zetels van de PvdA, maar ook zijn eigen populariteit staat onder grote druk. Cohen werd bijvoorbeeld slechts 12e voor de verkiezingen 'politicus van het jaar'. Zijn grootste vijand Wilders werd notabene 1e. Dat is niet alleen zuur voor Cohen, maar ook voor de partij die voor de provinciale verkiezingen van volgend jaar een goed figuur moet slaan. Momenteel lijkt er niet op dat Cohen het tij kan keren en dat is een hard gelach voor de partij, die dacht met Cohen een meesterzet te hebben gedaan. Job Cohen moet oppassen dat het niet schaakmat wordt gezet.