Twentse ontnuchtering

Eenmaal zullen wij de kampioenen zijn. Een leus die na de verloren kampioensschap van 1974 door de supporters van Fc Twente jarenlang werd gescandeerd. Eerst in het Diekman, later in het Arke Stadion en nu in de Grolsch Veste. Tot zondag 2 mei 2010. Fc Twente wint op zijn dooie gemak van NAC. Door deze winst heeft Fc Twente één punt meer dan Ajax en is gezien het aantal punten van de concurrenten, de beste van Nederland.

Eerlijk gezegd ben ik geen echte supporter van Fc Twente, maar ik kon het niet laten om samen met Laura - mijn vriendin - naar Enschede te gaan. Niet alleen om de wedstrijd op een groot scherm te volgen, maar ook om de sfeer te proeven. Een enorme mensenmassa volgde de wedstrijd onder het genot van bier, bengaals vuurwerk en vele spreekkoren. Na afloop van de wedstrijd ontstond er een orkaan van vreugde. De mensen zoenden, omhelsden, knuffelden en dansten met elkaar. Een orgie van blijdschap. Op dat moment werd nog net niet de liefde bedreven! Achter mij stond een man van een jaar of 65. Gehuld in een regenjack keek hij naar het scherm met een blik, alsof hij niet helemaal besefte wat er allemaal gebeurd was. Hij knipperde een paar keer met de ogen en de tranen biggelden langzaam over zijn gezicht. Het ongeloof dat het lied 'eenmaal zullen wij de kampioenen zijn', eindelijk werkelijkheid werd, straalde van zijn gezicht af. Het was een mooi gezicht hoe deze man op zijn hoge leeftijd zijn emoties liet blijken. Niet bepaald het beeld van een rasechte nuchtere tukker, gepokt en gemazeld door een leven lang hard werken. Na het nuttigen van een biertje zijn wij naar huis gegaan. Op weg naar huis kwamen wij Zuid-Europese taferelen tegen. Twenteraren die uitzinnig waren van vreugde stonden massaal langs of op de A1. Deze mensen stonden allemaal te wachten op de spelersbus, die nog uit Breda moest komen. Bij het naderen van de bus, konden de hachelijke taferelen natuurlijk niet uitblijven. Maar wat maakt het uit, dit is blijdschap in zijn pure vorm. Mensen die over dit soort dingen klagen, begrijpen de ultieme vorm van blijdschap en respect niet. Gelukkig heb ik nog lang mogen genieten van deze Twentse ontnuchtering.