Wat voor een huwelijk gaat het worden tussen het CDA en Gemeentebelangen Twenterand? Zeker geen huwelijk waarin de vonken er vanaf zullen vliegen. Letterlijk en figuurlijk een verstandshuwelijk, die na lang wikken en wegen het toch met elkaar willen proberen. Een huwelijk in een omgeving waar veel moet gebeuren. Nu ik deze teksten schrijf, moet ik gelijk denken aan het debat over de verkeersvisie. Deze verkeersvisie is er niet voor de lol gekomen, want de infrastructuur binnen Twenterand is problematisch. En zo zijn er wel meer problemen, die opgelost moeten worden. Het nieuwe college GBT-CDA moeten deze problemen aanpakken en Twenterand weer gezond maken. Dat moet niet alleen met het verstand gebeuren, maar ook met commitment en natuurlijk ook door een hoge gunfactor. Gaat dat lukken met dit verstandshuwelijk? Ik hoop het wel, want het zal wel moeten. Er is geen tijd voor tranen, servies smijten en het inschakelen van een mediator, maar keihard werken door gezamenlijk de schouders eronder te zetten.
De VVD zit in de oppositie en wil deze coalitie op haar merites beoordelen. Vier jaar lang oppositie voeren vanuit een sterke fractie. Betrokken mensen, die echt een hart hebben voor het liberalisme. De burger gaat veel van ons horen. Daarnaast gaan wij deze coalitie helpen, door ook met eigen voorstellen, initiatieven en plannen te komen. Dit alles in het belang van Twenterand.
maandag 10 mei 2010
dinsdag 4 mei 2010
Christenunie lacht, Christenunie huilt
ChristenUnie Twenterand was natuurlijk uitzinnig van vreugde na de uitslagenavond van de gemeenteraadsverkiezingen j.l. Toch kan het snel gaan met de vreugde, want tegenwoordig baalt de ChristenUnie als een stekker. Wie gisteren tijdens de raadsdebatten gelet heeft op de micro-expressie van de huidige CU-raadsleden, weet voldoende. Gerjan Smelt lachte als een boer met kiespijn, Gerrit Laarman heb ik voor het eerst de hele avond niet gehoord en laat ik maar zwijgen over de uitstekende wethouder van Abbema.
Wat is er in vredesnaam met de ChristenUnie gebeurt? De ChristenUnie (CU) heeft een blauwtje opgelopen. Heeft de CU schuld aan het feit, dat zij een blauwtje hebben gelopen? Ja, is mijn mening. Na afloop van de gemeenteraadsverkiezingen waren vriend en vijand erover eens dat het GBT, PvdA en de ChristenUnie tot elkaar waren veroordeeld. Deze coalitie deed ook recht aan de stem van kiezer, want het GBT en de CU kwamen allebei als winnaar uit de bus. Deze coalitie was in kannen en kruiken, maar op het uur U wees de CU deze coalitie af. Formateur Jan op de Weegh kon naar huis en het GBT en PvdA bleven verbouwereerd achter. De CU koos uiteindelijk voor haar principes en wilde daarom graag het CDA als coalitiepartner. Helaas voor de CU bleek deze liefde niet wederzijds te zijn, want uiteindelijk koos het CDA voor het GBT.
Deze liefdesverklaring voor het CDA is natuurlijk begrijpelijk, want de genen van de CU en die van het CDA zijn grotendeels hetzelfde. Op politiek niveau is de handelswijze van de CU een blunder van formaat. De twee grootste kemphanen tijdens de verkiezingen, zorgden na de verkiezingen ook voor een ander machtsblok in politiek Twenterand. Enerzijds het verliezende CDA en anderzijds de winnende GBT. Aangezien de CU ook op winst stond, hadden zij moeten kiezen voor het GBT. Op deze manier konden zij meeliften met de populariteit van het GBT. Daarnaast had de CU ook kunnen weten dat een zoektocht naar een derde partij moeilijk zou worden. De SGP is te klein en biedt zich nooit aan als coalitiepartij. De VVD - wij dus - wilden niet meteen 'nee' zeggen, maar wij vonden het ook niet aanvaardbaar om dezelfde coalitie te handhaven. De PvdA-fractie twijfelde openlijk, aangezien zij de "naaistreek" uit 2006 nog niet waren vergeten. Desalniettemin ging de PvdA uiteindelijk alsnog akkoord met deze coalitie.
De CU heeft poker gespeeld, het namelijk hoog in en verloor opeens alles. Winst en verlies liggen soms dichtbij elkaar. Ook de CU mag zich opmaken voor vier jaar oppositie voeren.
Wat is er in vredesnaam met de ChristenUnie gebeurt? De ChristenUnie (CU) heeft een blauwtje opgelopen. Heeft de CU schuld aan het feit, dat zij een blauwtje hebben gelopen? Ja, is mijn mening. Na afloop van de gemeenteraadsverkiezingen waren vriend en vijand erover eens dat het GBT, PvdA en de ChristenUnie tot elkaar waren veroordeeld. Deze coalitie deed ook recht aan de stem van kiezer, want het GBT en de CU kwamen allebei als winnaar uit de bus. Deze coalitie was in kannen en kruiken, maar op het uur U wees de CU deze coalitie af. Formateur Jan op de Weegh kon naar huis en het GBT en PvdA bleven verbouwereerd achter. De CU koos uiteindelijk voor haar principes en wilde daarom graag het CDA als coalitiepartner. Helaas voor de CU bleek deze liefde niet wederzijds te zijn, want uiteindelijk koos het CDA voor het GBT.
Deze liefdesverklaring voor het CDA is natuurlijk begrijpelijk, want de genen van de CU en die van het CDA zijn grotendeels hetzelfde. Op politiek niveau is de handelswijze van de CU een blunder van formaat. De twee grootste kemphanen tijdens de verkiezingen, zorgden na de verkiezingen ook voor een ander machtsblok in politiek Twenterand. Enerzijds het verliezende CDA en anderzijds de winnende GBT. Aangezien de CU ook op winst stond, hadden zij moeten kiezen voor het GBT. Op deze manier konden zij meeliften met de populariteit van het GBT. Daarnaast had de CU ook kunnen weten dat een zoektocht naar een derde partij moeilijk zou worden. De SGP is te klein en biedt zich nooit aan als coalitiepartij. De VVD - wij dus - wilden niet meteen 'nee' zeggen, maar wij vonden het ook niet aanvaardbaar om dezelfde coalitie te handhaven. De PvdA-fractie twijfelde openlijk, aangezien zij de "naaistreek" uit 2006 nog niet waren vergeten. Desalniettemin ging de PvdA uiteindelijk alsnog akkoord met deze coalitie.
De CU heeft poker gespeeld, het namelijk hoog in en verloor opeens alles. Winst en verlies liggen soms dichtbij elkaar. Ook de CU mag zich opmaken voor vier jaar oppositie voeren.
Twentse ontnuchtering
Eenmaal zullen wij de kampioenen zijn. Een leus die na de verloren kampioensschap van 1974 door de supporters van Fc Twente jarenlang werd gescandeerd. Eerst in het Diekman, later in het Arke Stadion en nu in de Grolsch Veste. Tot zondag 2 mei 2010. Fc Twente wint op zijn dooie gemak van NAC. Door deze winst heeft Fc Twente één punt meer dan Ajax en is gezien het aantal punten van de concurrenten, de beste van Nederland.
Eerlijk gezegd ben ik geen echte supporter van Fc Twente, maar ik kon het niet laten om samen met Laura - mijn vriendin - naar Enschede te gaan. Niet alleen om de wedstrijd op een groot scherm te volgen, maar ook om de sfeer te proeven. Een enorme mensenmassa volgde de wedstrijd onder het genot van bier, bengaals vuurwerk en vele spreekkoren. Na afloop van de wedstrijd ontstond er een orkaan van vreugde. De mensen zoenden, omhelsden, knuffelden en dansten met elkaar. Een orgie van blijdschap. Op dat moment werd nog net niet de liefde bedreven! Achter mij stond een man van een jaar of 65. Gehuld in een regenjack keek hij naar het scherm met een blik, alsof hij niet helemaal besefte wat er allemaal gebeurd was. Hij knipperde een paar keer met de ogen en de tranen biggelden langzaam over zijn gezicht. Het ongeloof dat het lied 'eenmaal zullen wij de kampioenen zijn', eindelijk werkelijkheid werd, straalde van zijn gezicht af. Het was een mooi gezicht hoe deze man op zijn hoge leeftijd zijn emoties liet blijken. Niet bepaald het beeld van een rasechte nuchtere tukker, gepokt en gemazeld door een leven lang hard werken. Na het nuttigen van een biertje zijn wij naar huis gegaan. Op weg naar huis kwamen wij Zuid-Europese taferelen tegen. Twenteraren die uitzinnig waren van vreugde stonden massaal langs of op de A1. Deze mensen stonden allemaal te wachten op de spelersbus, die nog uit Breda moest komen. Bij het naderen van de bus, konden de hachelijke taferelen natuurlijk niet uitblijven. Maar wat maakt het uit, dit is blijdschap in zijn pure vorm. Mensen die over dit soort dingen klagen, begrijpen de ultieme vorm van blijdschap en respect niet. Gelukkig heb ik nog lang mogen genieten van deze Twentse ontnuchtering.
Eerlijk gezegd ben ik geen echte supporter van Fc Twente, maar ik kon het niet laten om samen met Laura - mijn vriendin - naar Enschede te gaan. Niet alleen om de wedstrijd op een groot scherm te volgen, maar ook om de sfeer te proeven. Een enorme mensenmassa volgde de wedstrijd onder het genot van bier, bengaals vuurwerk en vele spreekkoren. Na afloop van de wedstrijd ontstond er een orkaan van vreugde. De mensen zoenden, omhelsden, knuffelden en dansten met elkaar. Een orgie van blijdschap. Op dat moment werd nog net niet de liefde bedreven! Achter mij stond een man van een jaar of 65. Gehuld in een regenjack keek hij naar het scherm met een blik, alsof hij niet helemaal besefte wat er allemaal gebeurd was. Hij knipperde een paar keer met de ogen en de tranen biggelden langzaam over zijn gezicht. Het ongeloof dat het lied 'eenmaal zullen wij de kampioenen zijn', eindelijk werkelijkheid werd, straalde van zijn gezicht af. Het was een mooi gezicht hoe deze man op zijn hoge leeftijd zijn emoties liet blijken. Niet bepaald het beeld van een rasechte nuchtere tukker, gepokt en gemazeld door een leven lang hard werken. Na het nuttigen van een biertje zijn wij naar huis gegaan. Op weg naar huis kwamen wij Zuid-Europese taferelen tegen. Twenteraren die uitzinnig waren van vreugde stonden massaal langs of op de A1. Deze mensen stonden allemaal te wachten op de spelersbus, die nog uit Breda moest komen. Bij het naderen van de bus, konden de hachelijke taferelen natuurlijk niet uitblijven. Maar wat maakt het uit, dit is blijdschap in zijn pure vorm. Mensen die over dit soort dingen klagen, begrijpen de ultieme vorm van blijdschap en respect niet. Gelukkig heb ik nog lang mogen genieten van deze Twentse ontnuchtering.
Abonneren op:
Reacties (Atom)
